بر پایه تحقیقات پژوهشگران آمریکایی، نانوذرات می توانند اتصال سلول های عصبی قطع شده در مبتلایان به قطع نخاع را مجددا برقرار کنند.

آزمایشات بر روی موش ها نشان داد که گلوله های بسیار ریز نانوذرات می توانند ارتباط عصب های قطع شده را مجددا برقرار کرده و موش ها قادرند پس از درمان، مجددا راه بروند.

در مواردی که آسیب شدیدی به نخاع وارد شده است، ارتباط بین مغز و اعصاب در ناحیه زیر آسیب قطع و تمام ماهیچه هایی که از سوی این اعصاب هدایت می شوند، فلج می شوند.

از آنجا که بافت های عصبی آسیب دیده در مغز و نخاع، دیگر رشد نمی کنند، درمان و معالجه قطع نخاع تاکنون غیر ممکن بوده است.

اما پژوهشگران در سراسر جهان همچنان برای درمان مبتلایان به قطع نخاع تلاش می کنند و به عنوان نمونه با کمک "مواد ویژه و تکانه های الکتریکی"، برقراری اتصال و ارتباط سلول های عصبی را تحریک نموده اند.

پژوهشگران به "روش درمان قطع نخاعی ها با سلول های بنیادی" نیز امید زیادی دارند اما "نانوپزشکی" یک روش جدید است.

بر پایه گزارش "یونزهو شی" از دانشگاه پوردو در لافایت غربی در ایالت ایندیانا در آمریکا و همکارانش در نشریه نانوفناوری با عنوان "نانوذرات، میزان احیاء مجدد سلول های عصبی آسیب دیده را افزایش می دهند"، تزریق نانوذرات احتمالا می تواند به مبتلایان به آسیب های نخاعی کمک کند تا امکان تحرک اعضاء و اندام های حرکتی خود را مجددا کسب نمایند.

پژوهشگران تاثیر نانوذرات موسوم به "کوپلیمر-مایسل" بر روی سلول های عصبی آسیب دیده را بررسی کرده اند. این نانوذرات در آزمایشات به عنوان حامل و ناقل کننده داروها استفاده می شوند تا مواد موثر را به یک ناحیه مورد هدف در بدن به عنوان نمونه به ناحیه ای که یک تومور رشد می کند، منتقل نمایند.

اما پژوهشگران زمانیکه "کوپلیمر-مایسل" را بدون داشتن دارو در خود، به موش های  قطع نخاعی تزریق کردند، پی بردند که نانوذرات، خصوصیات و توانایی های بیشتری نیز دارند. نتایج این آزمایش نشان می دهد که نانوذرات، احیاء سلول های عصبی آسیب دیده را به میزان قابل توجهی افزایش می دهند. موش ها کنترل اعضاء و اندام های خود را مجددا کسب کرده و عوارض جانبی مضری نیز مشاهده نشده است.

پژوهشگران بدین خاطر به فکر استفاده از "مایسل" به عنوان ماده درمانی و دارو افتادند زیرا که پوسته و جدار این حامل از "پلی اتیلن گلیکول" (پی.اف.جی.) تشکیل شده است. این پلیمر هم اکنون نیز برای درمان و معالجه آسیب های نخاعی استفاده می شود تا اتصالات و ارتباطات قطع شده را با نوعی "ماده اتصال"، تامین نماید.

پلیمر"پی.اف.جی." می تواند شکاف بین سلول های عصبی آسیب دیده را پر کرده و به رشد همزمان و همراه یکدیگر این سلول ها کمک نماید. "شی" و همکارانش بررسی کردند که این پلیمر تا چه اندازه در شکل خود و یا اما در شکل نانوذرات مایسل می تواند بر درمان و معالجه سلول های عصبی تاثیر بگذارد.

در حالیکه در آزمایشات لابراتواری، میزان احیاء مجدد سلول های عصبی آسیب دیده بدون اضافه نمودن "کوپلیمر-مایسل" صرفا 18 درصد بوده، این رقم در صورت اضافه نمودن این پلیمر به بیش از 60 درصد افزایش یافته است.

پژوهشگران در آزمایش دوم، موش هایی را آزمایش کردند که به دلیل آسیب های نخاعی نمی توانستند اعضاء و اندام خود را حرکت دهند. پژوهشگران به تعدادی از موش ها، ماده رواج اتصال سلول های عصبی و به تعداد دیگری نیز نانوذرات تزریق نمودند. موش هایی که نانوذرات به آنها تزریق شده بود، توانستند پاهای خود را مجددا حرکت بدهند. این موفقیت احتمالا به خاطر کوچکی ذرات است. نانوذرات در حدی کوچک هستند که کبد و کلیه ها آنها را از خون فیلتر نمی کند.

"جی-اکسین چنگ" که در این مطالعات همکاری داشته می گوید، بدین خاطر کافی است که غلظت مایسل، صرفا یک صد هزارم غلظت  "پلی اتیلن گلیکول" باشد.

پژوهشگران از 30 سال پیش بر روی استفاده از نانوذرات به عنوان حامل و ناقل داروها در بدن تحقیق می کنند. خصوصیت و امتیاز مایسل این است که دو نوع پلیمر "دافع آب" و "جاذب آب" را با یکدیگر ترکیب می کند.

در محیط دارای آب، مولکول ها اینگونه خود را سازماندهی می کنند که بخش دافع آب به سمت درون خود را نشان دهد. مولکول ها به صورت یک گلوله ریز و کوچک به یکدیگر می چسبند و بخش داخلی و درونی آنها، یک ماده موثر همراه دارد.

منبع: دنیای علم