بر اساس یافته‌‌های جدید محققان، ژن موسوم به AVPR1A و به ویژه آلل مرتبط با آن یعنی RS3 می‌تواند بر رفتارهای مادرانه تاثیر بگذارد.

...

به گفته آریل نافو یکی از نویسندگان این تحقیق، نتایج این مطالعه و بررسی‌های قبلی حاکی از آن است که ژنتیک بر رفتارهای والدین از قبیل حساس بودن، حامی و پاسخگو بودن تاثیرگذار است.

آلل RS3 که در مطالعه حاضر با سطوح پایین‌تر رهنمودهای ملایم مادرانه همچون استفاده از استدلال، تقاضاهای مودبانه، پیشنهادات یا نظردهی‌های مثبت و همچنین رهنمودهای ساختار دهنده از قبیل ممانعت از حواس‌پرتی، هدف‌گذاری و نشان دادن و توضیح اعمال یا موضوعات خاص برای کودکان طی انجام بازی مرتبط بود، از پیش توسط محققان به رفتارهای نوعدوستانه پایین‌تر پیش دبستانی و سخاوت نیز ربط داده شده بود.

دانشمندان پس از مطالعه 135 مادر در حال تعامل با دوقلوهای 3.5 ساله‌شان به نتایج مذکور رسیدند. آن‌ها به هنگام بازی کردن کودکان با اسباب‌بازی‌هایی مانند ابزارهای مدل‌بندی و خمیربازی رنگارنگ، رفتارهای مادرانه را مورد ارزیابی قرار دادند.

کودکان به طور متوسط در 50 درصد آلل‌های والدینشان سهیم‌اند. برای نمونه، کودکانی که حامل آلل AVPR1A RS3 نبودند، محبت بیشتری را نسبت به کودک خشن دریافت کردند. با این حال تحقیق کنونی بر چگونگی اثرگذاری آلل بر مادران متمرکز شد.

35 درصد مادران حاضر در نمونه موردی حامل این آلل بوده که به طور نسبی در میان انسان‌ها عام است. این آلل همچنین با اوتیسم، وضعیت‌های روانی شامل دشواری در برقراری ارتباط و ایجاد رابطه مرتبط است.

در حالی که مطالعات محققان بر مادران تمرکز داشت، گفته می‌شود ژن AVPR1A می‌تواند بر رفتار پدرانه نیز تاثیرگذار باشد.

بر اساس این مطالعه، همچنین تعداد افراد بالاتری از آن چه که تصور می‌شد ممکن است از مشکلات رفتاری و روانی در نتیجه ژنتیکشان رنج ببرند.

به ادعای این دانشمندان، آلل‌های رایج همچون آلل RS3 می‌توانند با مشخصه‌های اوتیسم مانند شامل معاشرت پایین، آسیب‌پذیر بودن در مقابل استرس و خودمحور بودن مرتبط باشد. تمامی این رفتارها معمول‌اند و گفته می‌شود اوتیسم شامل طیف متنوعی از مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی است.

با این حال خبر خوب این است که مولفه‌های محیطی به موازات سایر ژن‌های اثرگذار بر رفتار و مشخصه‌های انسانی می‌توانند به کاهش تعدادی از اثرات آلل مزبور کمک کنند.

خبر خوب دیگر این که مادرانی که در تلاش برای پیشرفت دادن مهارت‌های مادرانه‌شان هستند می‌توانند بر اثرات منفی ژن‌های خاصی در نوزادانشان غلبه کنند.

طفولیت زمانی مناسب برای پیشرفت دادن فرایندهای رفتاری و بیولوژیکی است و اگرچه این فرایندها طی زمان دستخوش تغییر می‌شوند، فرزندپروری می‌تواند اثرات مثبتی در مواردی که کودکان دارای آسیب‌پذیری ژنتیکی در مقابل رفتارهای مشکل‌زا هستند، داشته باشد.

زمینه ژنتیکی می‌تواند والدین را مجاب به تلاش بیشتر کند و کوشش آن‌ها به فرزندانشان کمک می‌کند که از زندگی بهتری برخوردار بوده و بنابراین نسل آینده سالم‌تر از لحاظ روانی تربیت شود.

نتایج این تحقیق در مجله Royal Society Biology Letters انتشار یافت.