میمون فضانورد ایرانی تازه ترین عضو مزرعه حیوانات فضایی است که با سفر خود، ایران را در کنار شوروی سابق و روسیه، آمریکا، فرانسه، آرژانتین، ژاپن و چین در فهرست انگشت شمار کشورهایی قرار داده که تاکنون موفق به ارسال موجود زنده به فضا شده اند.

میمون نام آور ایرانی اما برخلاف همتایان خارجی خود مثل میمون رزوس Able و میمون سنجابی Bake‌ که در سال 1959 میلادی با موشک Jupiter AM-18 به فضا سفر کردند یا میمون Sam‌ که توسط کاوشگر مرکوری در دسامبر 1959 میلادی به فضا رفت، شامپانزه Ham‌ که در ژانویه 1961 و شامپانزه Enos‌ که در نوامبر آن سال سفر موفقیت آمیزی را به فضا تجربه کردند و با موفقیت به زمین بازگشتند یا همنوعان متعدد خود مثل Albert ، Gordo و ... که پیش از آن در جریان سفرهای فضایی جان خود را از دست دادند هنوز نامی ندارد یا لااقل نام وی در رسانه ها اعلام نشده است.

تجربه نامگذاری حیوانات شبیه سازی شده و حاصل مهندسی ژنتیک ایرانی مثل رویانا، شنگول و منگول و حنا و ... و تجربیات مشابه خارجی نشان می دهد نام گذاری حیواناتی که به نوعی در مسیر موفقیتهای بزرگ علمی دانشمندان نقش داشته اند، گامی موثر در ترویج و همگانی سازی علم و جلب توجه مردم خصوصا نوجوانان و جوانان به پروژه های علمی است.

امیدواریم مسوولان سازمان فضایی ایران نیز با انتخاب نامی مناسب برای نخستین میمون فضانورد ایرانی از این فرصت برای ترویج دانش فضایی در کشور و جلب بیشتر علاقه و توجه به برنامه های فضایی کشور استفاده کنند.

دی‌اکسید کربن منجمد موسوم به یخ خشک که در تپه‌های اطراف کلاهک یخ قطبی پایدار قطب شمال مریخ رسوب کرده، در بهار تصعید شده و بطور مستقیم از جامد به گاز تبدیل می‌شود. در نتیجه این تپه‌ها تضعیف و سست می‌شوند.

این پدیده عجیب بهاری در مریخ در سه مقاله مرتبط در مجله Icarus منتشر شده است.

این محققان مشاهدات خود را از دوربین «های‌رایز» و طیف‌سنج مادون قرمز مدارگرد اکتشافی مریخ بدست آورده‌اند که یک مجموعه غنی از اطلاعات را در مورد سه فصل بهار در نیکره شمالی سیاره قرمز فراهم کرده است.

در اولین مقاله، محققان از سه سال اطلاعات برای گردآوری گزارشاتی در مورد توالی و تنوع رخ داده در فصل بهار استفاده کرده‌اند.

این اطلاعات شامل فوران شن حاوی گاز، ترک‌خوردگی چند گوشه یخ در تپه‌های شنی، ریزش شن و ماسه از سمت لغزنده تپه و فشار بدنه‌های تاریک شن بر یخ است.

مقاله دوم به بررسی این تپه‌های شنی و ارتفاعات آنها پرداخته و برگه سوم حاوی داده‌های طیف‌سنج مادون قرمز مدارگرد اکتشافی مریخ است که تنوع ترکیب کلاهک یخی فصلی را در بهار به نمایش گذاشته‌اند. یخ خشک برخی مواقع با یخ آب پوشش داده شده که در بالای یخ خشک می‌ترکند.

مأموریت اقلیدس یک تلسکوپ فضایی است که قرار است در سال 2020 به فضا پرتاب شود، هدف از طراحی این تلسکوپ ارتقای درک ستاره شناسها از نقشی است که ماده تاریک و انرژی تاریک در تکامل کیهان برعهده دارند.

جان گرانزفیلد از ناسا طی بیانیه ای اظهار داشت : ناسا به این مسئله که سهمی در این مأموریت برعهده دارد تا درنهایت بتوانیم یکی از بزرگترین رازهای علمی زمان خود را کشف کنیم، افتخار می کند.

به عنوان بخشی از این توافق، ناسا قرار است 6 آشکار ساز مادون قرمز و چهار آشکارساز اضافی فراهم کند. آنها سه تیم علمی را برای همکاری در کنسرسیوم اقلیدس منصوب کرده اند.

اقلیدس که نام این تلسکوپ فضایی است قرار است به یکی از نقاط لاگرانژی زمین اعزام شود. نقطه درنظر گرفته شده برای اقلیدس L2 است که در این نقطه از فضا گرانش زمین و خورشید به نوعی عمل می کند که تلسکوپ نسبت به زمین و خورشید ایستا باقی می ماند. قرار است اقلیدس دست کم 6 سال فعالیت کند.

طی زمان اقلیدس نقشه 2 میلیارد کهکشان را تهیه می کند که این رقم حدود 75 درصد کیهان را پوشش می دهد. هدف از این کار دریافت اطلاعات بیشتر درباره تکامل کیهان در طول تاریخ خود است.

طرفین این مأموریت همچنین ابراز امیدواری کرده اند که با تحلیل اطلاعات به دست آمده توسط اقلیدس سرنخ بزرگتری درباره نقش ماده و انرژی تاریک در کیهان به دست آورند. آنها به طور خاص به دنبال یافتن پاسخی برای این پرسش هستند که چرا گرانش گسترش کیهان را آهسته نکرده است.

ماده که ما در زندگی روزمره خود با آن آشنایی داریم یک بخش کوچک از میزان کلی ماده در کیهان است. قسمت اعظم کیهان را چیزی تشکیل داده که فیزیکدانها امروز از آن با عنوان ماده تاریک یاد می کنند ، ماده تاریخ دارای تأثیرات گرانشی مشخصی است اما خواص آن شناخته شده نیست. از آنجا که ماده تاریک با نور تعامل ندارد، خواص آن شناخته نشده است.

از سوی دیگر باید گفت که اطلاعات دانشمندان درباره انرژی تاریک حتی کمتر هم هست. انرژی تاریک شکل فرضی از انرژی است که موجب گسترش کیهان شده است. ایده های مختلفی درباره چیستی انرژی تاریک وجود دارد اما اندازه گیریهای دقیق از کیهان باید ماهیت آن را مشخص کند این اندازه گیریها همان هدفی است که اقلیدس در طول مأموریت خود دنبال می کند.

آلوارو پیمنز کانته از سازمان فضایی اروپا طی بیانیه ایی اظهار داشت: مأموریت اقلیدس با هدف بررسی یکی از بنیادیترین پرسشها در کیهان شناسی مدرن انجام می شود. ما در این راه از نقش ناسا استقبال می کنیم، این یکی از جدیدترین همکاریها در عرصه علوم فضایی میان دو سازمان است.

موتور «آپولو» که نزد مهندسان ناسا با عنوان « F-6049» شناخته شده، قرار بوده در سال 1969 به رانش آپولو 11 به مدار کمک کند که در آن نیل آرمسترانگ، باز آلدرین و مایکل کالینز برای اولین بار به ماه سفر کردند.

با وجود موفقیت‌هایی در اجرای این تصمیم، این موتوربه دلیل مشکل فنی در جریان آزمایشی در می‌سی‌سی‌پی بر زمین نشانده شد.

موتور F-6049 بعدها به موسسه اسمیتسونین منتقل شد که برای سالها در آن سکونت داشت و اکنون مهندسان در حال یادگیری کار با سیستمهای فنی و پیشرانهایی هستند که پیش از آغاز برنامه شاتل فضایی ناسا در سال 1981 مورد استفاده نبودند.

مهندسان مرکز پرواز فضایی مارشال ناسا، مجموعه‌ای از 11 پرتاب آزمایشی را بر روی ژنراتور گازی موتور انجام دادند که یک موشک جت مانند با قابلیت تولید 13600 کیلوگرم فشار بوده و به عنوان آغازگر موتور مورد استفاده بوده است.

آنها اکنون می‌خواهند ببینند که آیا نسخه نسل آینده موتور آپولو می‌تواند فشار بیشتری را تولید کرده و با یک دریچه گاز برای کاوشهای فضای عمیق مورد استفاده قرار بگیرد.

هیچ برنامه‌ای برای ارسال این موتور قدیمی به فضا وجود نداشته اما می‌تواند یک مدل برای نسل آینده موتورهای حاوی بخشهایی از طراحی آن باشد.

این موتور 5.5 متری از نگاه ناسا، یک موتور F-1 نام دارد. در ماموریت‌های ماه، پنج موتور F-1 در پایه سیستم 110 متری ساترن 5 قرار داشته و با هم برای پرتاب این موشک از زمین به مدار روشن می‌شدند.

در پرواز آزمایشی جدید ناسا تنها یکی از این موتورها یعنی ژنراتور گاز مورد استفاده قرار گرفت که نیروی دستگاه برای پمپاژ سوخت به محفظه اصلی موشک را تامین می‌کرد.

این موتور مانند F-1 به تولید شعله نارنجی یا ابرهای دود نپرداخته اما صدای آن بسیار زیاد و کرکننده بود.این دستگاه یک توده تولید کرد که شبیه به یک چراغ جوشکاری به اندازه دو اتوبوس بود که یک ناحیه علفزار را به آتش کشید.

یک موتور F-1 با استفاده از سوخت ترکیبی اکسیژن مایع و نفت سفید می‌تواند بیش از 680 کیلوگرم فشار را تولید کند.

 ناسا همزمان با پایان سال 2012 میلادی، مجموعه ای از برترین تصاویر تهیه شده توسط تلسکوپ فضایی هابل در سال جاری را مرور کرده است.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، چرخش گازهای رنگارنگ، گرد و غبار و ستارگان بی شمار که پهنای کائنات را در بر گرفته اند، در تصاویر زیبا و درخشان تلسکوپ فضایی هابل دیده می شوند.

گاز داغ: چشمه گاز داغ Herbig-Haro 110 از ستاره تازه متولد شده

سیاهچاله: دو جت با انرژی گرانشی ناشی از یک سیاهچاله ابر پر جرم

برای دیدن سایر تصاویر به ادامه مطلب بروید...

ادامه مطلب ...


موضوع مطلب :

سیاهچاله ها نامرئی هستند حتی نور نمی تواند از کشش گرانشی آنها بگریزد.

اما دانشمندان اعتقاد دارند که مرزهای اطراف آنها به عنوان نقاط بی بازگشت که به آنها افق رویداد گفته می شود، باید در نتیجه تشعشع ساطع شده توسط ماده درحالی که این تشعشع جذب می شود قابل مشاهده باشد.

آیمان بین کامرودین از دانشگاه کالیفرنیا برکلی این تصویر را از سیاهچاله ارائه کرده و قرار است در دویست و بیست و یکمین جلسه انجمن نجومی آمریکا نیز آن را ارائه کند.

همانطور که این تصویر نشان می دهد، انتظار می رود که نخستین تصاویر سیاهچاله که مرزهای اطراف آن را نشان می دهد شکل هلالی داشته باشد.

اطراف یک سیاهچاله دارای فیزیک جالبی است و نور ساطع می کند. از نظر تکنیکی ما به طور دقیق سیاهچاله را مشاهده نمی کنیم، بلکه صرفا می توانیم افق رویداد را تعیین کنیم.

این تصویر تنها یک حدس نجومی نیست، بلکه براساس مدلی ارائه شده است که ستاره شناسان برای آماده کردن تفسیر تصاویری استفاده می کنند که پس از ساخت دستگاه های مرتبط در دسترس قرار می گیرد.

یک پروژه جدید در این راستا با عنوان تلسکوپ افق رویداد به ترکیب رصدهای شبکه های جهانی رادیو تلسکوپهای جهانی می پردازد تا اطلاعات درباره اجسام فضایی که بسیار کوچک هم هستند به دست آورد.

جیسون دکستر که با کامرودین در رابطه با این تصویر همکاری داشته است، گفت: تلسکوپ افق رویداد نخستین دستگاهی است که می تواند ابعاد فضایی قابل مقایسه با اندازه افق رویداد یک سیاهچاله را تعیین کند. فکر می کنم که این تصویر ظرف 5 سال آینده به دست خواهد آمد.

درحال حاضر در مرکز این هلال یک حلقه تاریک قرار دارد که نشان دهنده خود سیاهچاله است. در نهایت محققان امیدوارند بتوانند از اولین تصاویر سیاهچاله Sagittarius A که در مرکز کهکشان راه شیری قرار دارند را به دست آورند. آنها همچنین ابراز امیدواری کرده اند که بتوانند ابعادی از نظریه نسبت عام انیشتین را که تاکنون تصدیق نشده را ثابت کنند.

شرکت Deep Space پروژه جاه طلبانه ای برای دستیابی به منابع معدنی سیارک ها داشته و مسؤولان این شرکت قصد دارند جزئیات این طرح را روز سه شنبه 22 ژانویه (سوم بهمن) در موزه سانتا مونیکا اعلام کنند.

در این نشست فیلم انیمیشنی از طرح ساخت فضاپیمای اکتشافی FireFlies برای استخراج منابع معدنی سیارک ها به نمایش در می‌آید.

فضاپیمای FireFlies با وزن 25 کیلوگرم تا سال 2015 میلادی طراحی شده و همراه ماهواره های مخابراتی بوسیله یک موشک راهی اعماق فضا می شود و کار اکتشافات خود را برای یافتن ذخایر معدنی و آب در دل سیارک تا یک دهه آینده آغاز می‌کند.

«دیوید گومپ» مدیرعامل شرکت Deep Space تأکید می کند: هرساله بیش از 900 سیارک جدید در نزدیکی زمین کشف می‌شوند که حاوی ذخایر معدنی چشمگیری هستند؛ مواد معدنی و سوخت گرفته شده از این سیارک‌ها می‌تواند صنایع قرن آینده را با تحول مواجه سازد.

محققان قصد دارند با اجرایی شدن این طرح ها، از فلزات و سایر مواد بدست آمده برای ساخت ماهواره‌های مخابراتی یا ایستگاه های خورشیدی در فضا استفاده کرده و فلزات ارزشمند مانند پلاتین را برای مصارف زمینی استفاده کنند.

همچنین استخراج آب و جداسازی به دو جزء اصلی هیدروژن و اکسیژن می‌تواند برای سوخت موشک مورد استفاده قرار گیرد.

شرکت Planetary Resources نیز طرحی از نمونه اولیه تسلکوپ فضایی Arkyd-100‌ را رونمایی کرده است که برای مکان‌یابی سیارک های نزدیک به زمین و تحقق هدف بالقوه بهره‌مندی از ذخایر معدنی سیارک ها استفاده خواهد شد.

این شرکت‌ها معتقدند که طرح‌های جاه طلبانه علاوه بر کمک به حفظ ذخایر محدود کره زمین، می تواند به گسترش نفوذ انسان در اعماق فضا منجر شود.