دانشمندان دانشگاه آدلاید استرالیا با وجود منع واضح برای وجود چنین سرعتی در نظریه نسبیت خاص اینشتین اظهار کرده‌اند که این نظریه در حقیقت خود را براحتی معطوف توصیفی از سرعت‌های بیشتر از سرعت نور کرده است.

نظریه نسبیت خاص که در سال 1905 توسط اینشتین مطرح شده، از ارتباط مفاهیمی مانند سرعت سخن گفته است. یک ناظر متحرک سرعت یک جسم در حال حرکت را متفاوت از آنچه یک ناظر ثابت می‌بیند، اندازه‌گیری می‌کند.

علاوه بر آن نسبیت از مفهوم اتساع زمان رونمایی کرده که طبق آن هر چه سریع‌تر حرکت کنیم، زمان آرامتر می‌گذرد. از این رو مسافران بر روی یک فضاپیمای فوق سریع مدت زمان سفر خود را بسیار کمتر از ناظران زمینی درک خواهند کرد.

در عین حال اثر نسبیت خاص زمانی که سرعت نسبی دو انسان یا تفاوت میان سرعتهای مربوطه آنها به بیش از سرعت نور برسد، در هم خواهد شکست. این محققان در پژوهش خود که در مجله Proceedings of the Royal Society A: Mathematical and Physical Sciences منتشر شده، این نظریه را برای جایگزینی یک سرعت نسبی نامحدود گسترش داده‌اند.

جالب‌تر این که هیچ یک از معادلات اصلی اینشتین و نه نظریه جدید گسترش یافته، نمی‌توانند اجسام عظیم در حال حرکت در سرعت نور را توصیف کنند. در این جا هر دو گروه معادلات به تکینگی‌های ریاضی تجزیه شده‌اند که ویژگیهای فیزیکی در آن قابل توصیف نیست.

در واقعیت، تکیدگی، جهان را به دو بخش تقسیم می‌کند: جهانی که همه چیز آهسته‌تر از سرعت نور حرکت می‌کند و جهانی که همه‌چیز از سرعت بیشتری برخوردار است. قوانین فیزیک در این دو عرصه کاملا متفاوت می‌تواند باشد.

از بعضی جهات، جهان پنهان، ماورای سرعت نور بنظر کاملا نامعلوم است. معادلات این محققان نشان داده که برای مثال با بیشتر شدن سرعت فراصوت یک فضاپیما، احتمالا جرم بیشتری را از دست بدهد و در سرعت نامحدود، جرم آن صفر می‌شود.

اگرچه این دانشمندان علیرغم تکیدگی برای قبول کردن اینکه سرعت نور مانند یک دیوار غیر قابل عبور بوده، آماده نیستند. آنها این مسأله را با عبور از دیوار صوتی مقایسه کرده‌اند. پیش از اینکه چاک ییگر به عنوان اولین انسان با سرعت بیشتر صوت در سال 1947 سفر کند، بسیاری از کارشناسان امکان آن را زیر سوال برده بودند.