ایستاده‌ام توی صف ساندویچی که ناهار امروزم را سرپایی و در اسرع وقت بخورم
و برگردم شرکت. از مواقعی که خوردن، فقط برای سیر شدن است و قرار نیست از آن
چیزی که می‌جوی و می‌بلعی لذت ببری، بیزارم. به اعتقاد من حتی وقتی درب باک
ماشین را باز می‌کنی تا معده‌اش را از بنزین پر کنی، ماشین چنان لذتی می‌برد و
چنان کیفی می‌کند که اگر می‌توانست چیزی بگوید، حداقلش یک "آخیش!" یا "به به!"
بود. حالا من ایستاده‌ام توی صف ساندویچی،‌ فقط برای این که خودم را سیر کنم و
بدون آخیش و به به برگردم سر کارم.
نوبتم که می‌شود فروشنده با لبخندی که صورتش را دوست داشتنی کرده سفارش غذا
را می‌گیرد و بدون آن که قبضی دستم بدهد می‌رود سراغ نفر بعدی. می‌ایستم کنار،
زیر سایه? یک درخت و به جمعیتی که جلوی این اغذیه فروشی کوچک جمع شده‌اند نگاه
می‌کنم، که آیا اینها هم مثل من فقط برای سیر شدن آمده‌اند یا واقعاً از خوردن
یک ساندویچ معمولی لذت می‌برند. آقای فروشنده? خندان صدایم می‌کنم و غذایم را
می‌دهد، بدون آن که حرفی از پول بزند.
با عجله غذا را، سرپا و زیر همان درخت، می‌خورم. انگار که قرار است برگردم
شرکت و موشک هوا کنم، انگار که اگر چند دقیقه دیر برسم کل پروژه‌های این مملکت
از خواب بیدار و بعدش به اغما می‌روند. می‌روم روبروی آقای فروشنده? خندان که
در آن شلوغی فهرست غذا به همراه اضافاتی که خورده‌ام را به خاطر سپرده است.
می‌شود 7200 تومان. یک 10 هزار تومانی می‌دهم و منتظر باقی پولم می‌شوم. 3000
هزار تومان بر می‌گرداند. می‌گویم 200 تومانی ندارم. می‌گوید اندازه? 200
تومان لبخند بزن! خنده‌ام می‌گیرد. خنده‌اش می‌گیرد و می‌گوید: "این که بیشتر
شد. حالا من 100 به شما بدهکارم!" تشکر و خداحافظی می‌کنم و موقع رفتن با او
دست می‌دهم.
انگار هنوز هم از این آدم‌ها پیدا می‌شوند، آدم‌هایی که هنوز معتقدند لبخند
زدن و لبخند گرفتن ارزشمند است. لبخند زنان دستانم را می‌کنم توی جیبم و
آهسته به سمت شرکت بر می‌گردم و توی راه بازگشت آرام زیر لب می‌گویم: "آخیش!
به به!"