این بو تنها زمانی قابل شناسایی بوده که فضانوردان درون محیط فضایی قرار می‌گرفتند چرا که درون لباس فضایی از یک بوی پلاستیک برخوردار است. اما در زمان ورود به ایستگاه فضایی بین‌المللی و برداشتن کلاهها، آنها یک بوی متمایز قوی از مرز نهایی را استنشاق می‌کردند که از لباس، کلاه، دستکش و ابزار آنها استشمام می‌شد.

ذرات مهاجر از خلأ نزدیک که احتمالا اتم اکسیژن هستند، از عطر تند استیک خشکیده، فلز داغ و گازهای جوشکاری برخوردارند.

استیون پیرس، شیمیدان ناسا که برای بازسازی بوی فضا در زمین برای اهداف تمرینی فضانوردان استخدام شده، اظهار کرد که جنبه فلزی این بو احتمالا از ارتعاشات پرانرژی یونها ننشان گرفته است..

کوین فورد، فضانورد ناسا در سال 2009 از مدار گفت: این بو مانند چیزی است که تاکنون استنشاق نکرده‌ام اما هیچگاه از یاد نخواهم برد.

اما فضانوردان لزوما از این بو ناراحت نمی‌شوند. دون پتیت، فضانورد ناسا پس از ماموریتی در سال 2003، آنرا به این شکل توصیف کرد: توصیف این بو سخت است. مطمئنا معادل بویایی برای توصیف احساسات ذائقه در مواجهه با غذاهای جدید مانند «مزه شبیه به مرغ» نیست. بهترین توصیف برای این بو که من دریافت کرده‌ام، بوی فلز است، یک حس دلپذیر شیرین فلزی. این بو من را یاد تابستانهای دانشجویی می‌اندازد که ساعات بسیاری را با یک مشعل کمان جوشکاری برای تعیمر تجهیزات سنگین می‌گذراندم. این بو مرا یاد گازهای جوشکاری می‌اندازد. این بوی فضا است.

بوی درون ایستگاه فضایی بین‌المللی بیشتر شبیه به زمین است. پتیت که اخیرا از دومین ماموریت شش ماهه خود در ایستگاه بازگشته، در گفت‌وگو با اسپیس اظهار کرد: ایستگاه فضایی از بویی میان یک دستگاه-فروشگاه-موتور-اتاق-آزمایشگاه برخوردار است و در زمانی که برای شام غذا درست کرده و یک کیسه خورشت را باز می‌کنید، می‌توان تا حدی بوی یک رست بیف را احساس کرد.

چه کنیم که مبتلا به درد گردن و عوارض سخت ناشی از آن نشویم ؟

 عوامل متعددی باعث ایجاد درد در گردن و متعاقب آن دردهای تیر کِشنده و جان فرسایی در دست ها می شود از جمله این عوامل: التهاب بافت های نرم اطراف مفصل های مهره ای خشکی مفاصل، وضعیت نامناسب سر و شانه ها، تغییر شکل مهره ها به طور اولیه یا ثانویه ، آرتروز، دیسک و بیماری های ناشی از گرفتگی های عضلانی، و کشیدگی های لیگامانی است.

-هرگز گردن خود را خم نکنید بلکه اگر لازم است صندلی خود را کوتاه تر کنید یا ارتفاع میز خود را بالاتر ببرید تا مجبور به خم کردن گردن خود نباشید. چرا که بسیاری از بیماری های گردنی ناشی از خم بودن گردن به مدت طولانی است. بنابراین حتی الامکان گردن خود را خم نکنید و اگر مجبور به این کارهستید، هر از چند گاهی گردن خود را صاف کنیدهمیشه گردن خود را چه در حالت ایستاده، نشسته، یا راه رفتن، صاف و عمود بر بدن نگهدارید به طوری که هیچ زاویه ای با بدن نسازد   

-از نرمش ها و حرکاتی که در آنها مجبور به خم کردن گردن هستید دوری کنید

- اگر کارتان نشسته است و مجبور به خم کردن گردن خود هستید حتماً با یکی از دستانتان از وزن سرتان و فشار آن بر روی مهره های گردنی بکاهید تا کمتر دچار صدمات گردنی شوید

- بهتر است از میزهایی استفاده کنید که شبیه میز تحریر مدارس است و پایه های جلویی آن، کمی بلندتر از پایه های عقبی است به این ترتیب کمتر ناچارمی شوید گردنتان را خم کنید

- موقع مطالعه سعی کنید کتاب یا روزنامه را بالا نگهدارید نه این که گردنتان را خم کنید. مدت های مدیدی اینگونه مطالعه کردن ممکن است به گردن شما آسیب بزند

- حتی الامکان هنگام خوابیدن از بالش کوتاه استفاده کنید. به طوری که سرتان در امتداد بدن قرار گیرد نه این که خم شود

- در موقع رانندگی تا آنجا که می توانید به فرمان نزدیکتر بنشینید تا مجبور نباشید دستهایتان را دراز کنید و به فرمان برسانید چرا که به طور مستقیم و غیر مستقیم ایجاد گردن درد می کند.

- صندلی که روی آن می نشینید و رانندگی می کنید حتماً بایستی دارای تکیه گاهی جهت گردن باشد. چرا که در بسیاری از حوادث رانندگی از قبیل ترمزهای شدید ( که باعث حرکت شدید رو به جلوی گردن می شود) و برخورد شدید اتومبیل دیگری از پشت ( که باعث حرکت شدید رو به عقب گردن می شود ) سبب آسیب نخاع در اثر شکستن و جابجایی مهره ها می گردد

 تمرینات مفید:

 - از حرکات چرخشی گردن و سر خودداری کنید-گردن را ضمن سفت کردن عضلات آن به سمت عقب، چپ و راست حرکت دهید

- شانه ها و عضلات اطراف را تقویت نمایید، چرا که با افزایش قدرت و تحمل این عضلات، فشار کمتری روی مهره و دیسک های بین مهره ای وارد می شود

  -روی یک تخت دراز بکشید و گردن تان را از پایین به بالا حرکت دهید. این حرکت را روزی یک بار و هر بار 40 مرتبه انجام دهید

- همیشه حالتی نظامی وار داشته باشید سر صاف و مستقیم ، نگاه به جلو، شانه ها عقب و بالا، و سینه بیرون، شکم داخل، چه در حالت ایستاده و یا راه رفتن یا نشستن

این ساختارهای کاسه مانند چهار برابر ابعاد ویروس HIV هستند و می توانند در آینده به صورت خودکار از باکتری ها به عنوان سوخت استفاده کرده و برای حرکت خود انرژی رانشی ایجاد کنند.

به گفته محققان دانشگاه "ردبود" هلند این ساختار مشابه یک راکت یا موتور جت کوچک است. این ساختار به نوعی متفاوت از هسته کاتالیزوری و پوسته خارجی مجهز است و می توان از آن برای انتقال دارو استفاده کرد و یا در آینده ای دور از آنها به عنوان جراحهای روباتیک ریزی در میان عروق خونی استفاده کرد.

با این وجود این ابزار کوچک چالشهای زیادی را تا زمان تکمیل شدن در پیش رو دارد، برای مثال باید در محیطی حرکت کنند که ارتعاشات مولکولها بتوانند این ساختارها را در مسیر درست قرار دهند و همچنین باید برای سلولهای بدن آسیب زا نباشند.

از آنجایی که هر نوع سوخت داخلی در این موتورها به سرعت پایان خواهد یافت، این موتورها باید در مسیر حرکت خود ماده ای را به عنوان سوخت مورد استفاده قرار دهند.

برای ساخت این نانوموتورها، محققان از پلیمری استفاده کردند که می تواند به صورت خود به خودی به شکل کُره ای با وسعت 350 نانومتر در بیاید. این کره تا زمانی که حلال ارگانیک آن حفظ شود قابلیت انعطاف خود را نگه خواهد داشت، پس از اتمام این ماده کره به شکل دانه ای پلاستیکی درخواهد آمد.

این ساختارها در حال حاضر برای انتقال دارو مورد استفاده قرار می گیرند اما اکنون محققان توانسته اند موتوری را درون این کره ها قرار داده و به آنها توانایی حرکت بدهند. محققان برای ایجاد شکلی کاسه مانند در کره به منظور به دام انداختن منبع سوخت، پیش از اتمام ماده حلال بر روی آن حفره ای ایجاد کردند. این حفره می تواند ذرات پلاتین را به دام بیاندازد.

زمانی که این ساختارهای کاسه مانند به همراه قطره ای از پروکسید هیدروژن درون آب قرار می گیرد، پلاتین موجود در کاسه پروکسید هیدروژن را تجزیه می کند و رشته ای از حبابهای اکسیژن آزاد می شود و برای حرکت این نانوساختارها انرژی رانشی ایجاد می کند.

بر اساس گزارش وایرد، با این همه این موتورهای کوچک هنوز برای استفاده و آزمایش آمادگی ندارند زیرا از سرعت بسیار کمی برخوردارند و از سویی دیگر پروکسید هیدروژن برای بیشتر نسوج زیستی ماده ای سمی به شمار می رود.

محققان دانشگاه کالیفرنیا با بررسی مغز افراد افسرده نشان دادند که میان فضاهای مختلف مغز به ویژه آنها که مسئول کنترل و تنظیم خلق و خو هستند حداکثر اتصال وجود دارد.

شایع ترین علائم بالینی افسردگی عبارتند از اضطراب، عدم تمرکز، اختلال حافظه و اختلالات خواب. تاکنون دانشمندان بسیاری مغز را برای کشف فضاهای مسبب علائم افسردگی رصد کرده اند. اما ترکیب علائم مختلف در این بیماری، محققان کالیفرنیایی را برآن داشت تا پیشنهاد دهند علائم چندگانه افسردگی می توانند با عملکرد بد اتصالاتی ارتباط دارد که مناطق مختلف مغز را به هم ربط می دهند.

به این ترتیب، برای اولین کشف کردند افراد افسرده دارای یک مغز بیش فعال هستند که در آن فضاهای مختلف حداکثر اتصال را با هم دارند.

در این تحقیق، محققان اتصالات کاربردی مغز در 121 بزرگسال مبتلا به اختلال افسردگی ماژور (MDD) را بررسی کردند و شدت سیگنالهای الکتریکی (امواج مغزی) برانگیخته از مغز این افراد را به منظور مطالعه درباره شبکه های مغز میان مناطق مختلف اندازه گیری کردند.

این محققان دریافتند که افراد افسرده دارای افزایش شدت امواج مغزی در تمام بسامدهای فعالیت الکتریکی هستند و عملکرد بد در شبکه های مختلف مغز را نشان می دهند.

براساس گزارش مدیکال اکسپرس، به ویژه نتایج این تحقیقات حاکی از آن است که ریتمهای مغزی در برخی از این شبکه ها ترشح سروتونین و سایر مواد شیمیایی مغز را که به کنترل خلق و خو کمک می کنند ترشح می کنند.

محققان آزمایشگاه‌های ملی ساندیا با همکاری دانشگاه نیومکزیکو و مرکز سرطان اندرسون در هوستون موفق به ساخت این چارچوب‌های جدید رابط زیست‌تجزیه پذیر شده‌اند که گامی در مسیر اتصال کامل اعصاب به دستگاه‌های پروتزی محسوب می‌شود.

دانشمندان به الکتروریسی پلیمرهای مایع برای تولید زنجیره‌های پلیمری پرداخته تا یک ساختار بافتی را ایجاد کنند. نانولوله‌های کربنی چند دیواره در این الیاف منجر به ارائه رسانایی الکتریکی می‌شود.

با استفاده از این شیوه این دانشمندان توانستند چارچوب‌هایی با دو نوع پلیمر PBF و PDMS بسازند.

پلیمر PBF برای مهندسی بافت مورد استفاده بوده و تجزیه‌پذیر است، از این رو این چارچوب به محض اتصال از هم متلاشی می‌شود. PDMS نیز نوعی درزگیر زیست سازگار محسوب می‌شود.

این چارچوب به ارائه یک اتصال بین اعصاب موجود با سامانه‌های الکترونیک‌ جدید پرداخته و از سوراخ‌های کافی برای رشد عصب‌های جدید برخوردار است. این اندام عصب‌دار جدید سپس به طور نظری از ویژگی‌های حسی مشابه اندام واقعی برخوردار خواهد شد.

اگرچه این گونه پیوند عضو هنوز تا شکل واقعی آن فاصله زیادی دارد اما آزمایش‌های اخیر بر روی موش‌ها امیدبخش بوده است.

در مدت روزهای 23 و 24 فوریه (4 و 5 اسفند) دانشمندان آژانسهای فضایی اروپا و آمریکا 5 فوران خورشیدی را به ثبت رساندند که از این تعداد 4 فوران تنها در مدت 24 رخ داد.

بررسیها نشان می دهد که ابر "فوران جرم خورشیدی" (CME) که در 24 فوریه 2012 رخ داد در روز 26 فوریه به میدان مغناطیسی زمین رسید.

رصدخانه دینامیک خورشیدی (SDO) از این رشته های  فورانها در دورترین نقطه طول موج ماوراء بنفش تصویربرداری کرد و اتمسفر و پلاسمای خورشیدی را نشان داد.

براساس گزارش اسپیس دیلی، طول رشته اصلی این فورانها حداقل 400 هزار کیلومتر بود. رشته های خورشیدی ماده سردتر، تاریکتر و شناور بالای سطح خورشید هستند.

در حالی که تمامی چشمها مدتها است که متوجه سیارک  آپوفیس است، سیارکی که از 2004 به عنوان یک خطر جدی برای زمین معرفی شده است، خطری جدید با وسعتی برابر 140 متر توجه تمامی بحثهای انجام گرفته در نشست اخیر تیم عملیاتی سازمان ملل متحد درباره اجرام نزدیک به زمین را به خود متمرکز کرده است.

این سیارک با نام AG5 2011 می تواند تا سال 2040 کاملا در مسیر برخورد با زمین قرار بگیرد و در حال حاضر بسیاری از دانشمندان این سوال را مطرح کرده اند که چگونه می توان آن را از مسیر خود منحرف کرد؟

AG5 2011 که در اوایل سال گذشته کشف شده است هنوز برای اخترشناسان مرموز است، زیرا با وجود اینکه ابعاد این سیارک برای اخترشناسان آشکار شده است، اما امکان رصد دقیق این سیارک به واسطه مدار ناهنجاری که دارد امکان پذیر نیست. همین ویژگی پیش بینی اینکه سیارک در مسیر برخورد با زمین قرار دارد یا نه را دشوار ساخته است.

در واقع اخترشناسان در تلاشند پیش از اینکه درباره این سیارک اظهار نظری کنند، دست کم دو مدار کامل آن را مشاهده کنند، با این همه نیاز به این بررسی دقیق گروهی دیگر از اخترشناسان را از شایعه پراکنی و داستان پردازی درباره برخورد سیارک به زمین در سال 2040 باز نداشته است. از جمله این داستانها، برخورد سیارک AG5 2011 با زمین در تاریخ پنجم فوریه 2040 است.

سیارک AG5 2011 از سال 2013 تا 2016 از روی زمین قابل رصد خواهد بود و به این شکل اخترشناسان مجال کافی را برای درک بهتر مدار سیارک و مسیر حرکت آن به دست خواهند آورد. در صورتی که این رصدها احتمال برخورد را به کلی رد نکنند، تا سال 2023 برای منحرف ساختن این سیارک زمان باقی خواهد بود.

این سیارک نیز مانند آپوفیس که شاید در سال 2036 با زمین برخورد کند، دارای فاصله نشانه ای ویژه است، به بیانی دیگر در صورتی که این سیارک در مسیر برخورد با زمین قرار داشته باشد، در سال 2023 از فاصله دو میلیون و 976 هزار کیلومتری از زمین عبور خواهد کرد.

ناسا وسعت این فاصله نشانه سیارک را از نظر استانداردهای نجومی به هیچ وجه بزرگ نمی داند اما این فاصله بزرگتر از فاصله نشانه آپوفیس است. در صورتی که در دوره زمانی 2013 تا 2016 این سیارک از فاصله عنوان شده عبور کند، دانشمندان تنها چند سال زمان برای یافتن راه حلی برای تغییر مدار سیارک و به بیرون راندن آن از مسیر اصلی اش فرصت خواهند داشت.

بر اساس گزارش پاپ ساینس، اجرای چنین ماموریت انحراف از مداری می تواند برای مقابله با آپوفیس که در سال 2029 به فاصله نشانه اش از زمین خواهد رسید، تمرینی خوب به شمار رود.

آپوفیس خطر هشت ساله زمین

شهاب سنگ آپوفیس در سال 2004 توسط رصدخانه "کیت پارک" در آریزونای آمریکا کشف شده است. از آن زمان تاکنون پیش بینی هایی در خصوص فجایع احتمالی برخورد این شهاب سنگ با زمین ارائه شده است به طوریکه پیش بینی های اولیه نشان می داد که در سال 2029 آپوفیس با زمین برخورد خواهد کرد.

اما ارزیابیهای بعدی نشان داد که در 13 آوریل 2029 این شهاب سنگ عظیم از فاصله بسیار نزدیک از زمین (36 هزار و 350 کیلومتری) عبور خواهد کرد (در این فاصله ماهواره های مخابراتی در مدار اطراف استوا می چرخند) و در سال 2036 این شهاب سنگ بار دیگر به زمین رسیده و این بار به این سیاره برخورد خواهد کرد.

هر چند درصد وقوع این احتمالات بسیار پایین (یک به روی 250 هزار) است باوجود این، زمین نمی تواند کاملا دور از خطر باشد چرا که حتی مدارهای حرکت شهاب سنگها نیز می تواند در اثر تاثیرات نیروهای گرانشی سیارات تغییر کنند.

آپوفیس که نام خود را از رب النوع مصر باستان به معنی "ویرانگر" گرفته است، قطری به طول 350 متر دارد و با سرعت حدود 30 کیلومتر بر ثانیه حرکت می کند. اگر این شهاب سنگ به زمین برخورد کند شدت برخورد آن به 870 مگاتن می رسد.

این شدت 65 هزار برابر بزرگتر از بمباران اتمی هیروشیما است.