دانشمندان اعتقاد دارند کشف مواد معدنی در زیر سطح سیاره سرخ قویترین دلیل برای وجود حیات در مریخ است.

برخلاف آنچه که تصور می شد همسایه آسمانی ما سرزمین انسانهای کوچک اندام سبز و یا آبی رنگ نیست و به نظر می رسد که تنها شکل حیات در این سیاره میکروارگانیسمهای ساده هستند.

تحقیقات جدید که با همکاری موزه تاریخ طبیعی و دانشگاه ابردین انجام شده نشان می دهد تمام عوامل حیات طی دوره طولانی از تاریخ این سیاره در زیر سطح آن قرار داشته اند.

وقتی که شهاب سنگها به سطح مریخ برخورد کردند آنها چون کاوشگران طبیعی عمل کردند و سنگهایی را از پوسته زیرین مریخ به روی سطح آوردند.

دانشمندان دانشگاه ابردین با بررسی اطلاعات مدارگرد اکتشافی مریخ و فضاپیمای مریخ اکسپرس سازمان فضایی اروپا و همچنین تحلیل سنگها به این نتیجه رسیدند که سطح مریخ دربرگیرنده خاک رس و مواد کانی که ساختار شیمیایی آنها به وسیله آب تغییر کرده، است.

درحالی که نیمی از حیات روی زمین از میکروارگانیسمهای ساده تشکیل شده که زیر سطح زندگی می کنند، دانشمندان پیشتر اعتقاد داشتند که همین وضعیت برای مریخ نیز صدق می کند.

جان پارنل 55 ساله زمین شناس دانشگاه ابردین که عرصه تحقیقات وی مطالعه ترکیب و تغییرات شیمیایی پوسته زمین است، یکی از نخستین متخصصانی است که از شواهد حیات در مریخ پرده برداری کرده است.

دکتر جوزف میشالسکی نویسنده این تحقیق و زمین شناس سیاره ای در موزه تاریخ طبیعی اظهار داشت: تمام عوامل حیات در مریخ وجود دارند اما در این شرایط تنها ارگانیسمهای تک سلولی می توانند زنده بمانند.

وی افزود: اگر هیچ گونه حیاتی در مریخ کشف نمی شد، من تعجب می کردم، حتی بیشتر از آنکه روزی کشف شود که شکل ساده حیات در محیط وجود دارد و باید گفت که اگر حیات در این سیاره وجود داشته است، این احتمال وجود دارد که امروز نیز وجود داشته باشد.

برخی از دهانه های برخوردی عمیق در مریخ نیز به عنوان حوضچه یا آبگیر عمل می کند که در آنها کانیهای کربنات وجود دارد. جریانهایی که این کانیها را شکل داده اند روزی می توانستند به ما اطلاعات بیشتری درباره حیات زیر سطح مریخ بدهند و همچنین سرنخهایی از چگونگی شکل گیری حیات در زمین ارائه کنند.

هدف از این مطالعات اندازه‌گیری انرژی موجود در دیوارهای قلمروهای تئوریک است که هر دوی انرژی تاریک و ماده تاریک را کنترل می‌کنند.

به مدت چندین سال است که فیزیکدانان به طور بیهوده‌ای در جست‌وجوی توضیح ماده تاریک و انرژی تاریک بوده‌اند.

ماده تاریک "ماده‌"یی نامرئی است که تصور می‌شود حدود 86 درصد تمامی ماده را تشکیل می‌دهد و انرژی تاریک نیز نیروی مرموزی است که گمان می‌رود مسؤول انبساط سریع جهان باشد.

به این دلیل که تاکنون مدرکی برای حمایت از هیچ یک از نظریه‌های توضیح‌دهنده این دو مفهوم ارائه نشده است، توضیحات جدید در حال گسترش هستند.

یکی از این تئوری‌ها دیوارهای قلمرو کیهانی نام دارد.

این تئوری بر این ایده متکی است که زمان کوتاهی پس از «انفجار بزرگ» یا «بیگ‌بنگ»، جهان دارای میدان‌های انرژی تصادفی بود، اما به محض این که همه چیز خنک شد، قلمروهای متعدد انرژی شروع به شکل‌گیری کردند که یک عامل انرژی بر آن‌ها غلبه می‌کرد و در این بین دیوارهایی بین قلمروهای مختلف وجود داشتند و دلیل این که همه چیز به شکل امروزی وجود دارد، درست همین رخدادهاست.

یک مدل ارائه شده به خوشه‌یی از حباب‌های صابون شباهت دارد که به یکدیگر فشرده شده‌اند. دیوارهای مسطحی که در نقاط تقاطعی وجود دارند، نشان‌دهنده دیوارهای قلمرو کیهانی هستند.

هدف تحقیق جدید، اندازه‌گیری انرژی موجود در این دیوارهاست به امید آن که اطلاعات بیشتری در خصوص آن‌ها و به طور ضمنی در مورد ماده تاریک و انرژی تاریک به دست آید.

اعضای تیم علمی حاضر در این مطالعه بر این باورند که انجام آزمایشاتی با هدف جستجوی انرژی با استفاده از مغناطیس‌سنج‌های ساده امکان‌پذیراست.

البته وسائل دیگری نیز باید به کار روند زیرا موضوعات فراوانی وجود دارند که می‌توانند با چنین ابزاری ثبت شوند و نسبت دادن هر مطالعه‌ با استفاده از صرفا یک یا دو ابزار به دیوارهای قلمرو کیهانی دشوار خواهد بود.

دانشمندان حاضر در این مطالعه تعبیه کردن پنج ابزار در مکان‌های متعدد اطراف زمین را پیشنهاد می‌کنند و این که برای جلوگیری کردن از دخالت یا نویز دیگری آن‌ها به یکدیگر مرتبط کنیم.

این تیم مدعی نیستند که در صورت یافتن آن چه آن‌ها معتقدند دیوارهای قلمرو کیهانی باشد، موضوع ماده تاریک و انرژی تاریک به سرعت حل می‌شود؛ بلکه محققان صرفا امیدوارند اعتباری را به این نظریه دیوارهای قلمرو کیهانی بیافزایند که بسیاری در حال حاضر آن‌ را خارج از حوزه اصلی علم می‌دانند.

جزئیات این ادعای علمی در مجله Physical Review Letters انتشار یافت.

فانون انرژی خورشیدی که تحت عنوان " لوسی" (Luci) عرضه شده شبیه یک بالش استوانه ای است و زمانی که در آن را باز کرده و داخل آن هوا می دمید این بالش پر شده و باد می شود.

داخل این فانوس آرایه هایی از دیودهای جذب نور وجود دارد که نور روشن سفید- آبی از آن تابیده می شود.

یک دکمه فشاری برای کنترل پایه که به کاربر این امکان را می دهد که بین نور روشن و نور کم یکی را انتخاب کند نیز در این دستگاه تعبیه شده است. همچنین این فانوس دارای تنظیماتی است که می توان نور آن را به صورت ریتمیک تنظیم و یا این تنظیمات را لغو کرد.

لوسی به قدری روشن است که می تواند یک اتاق کوچک را درخشان جلوه دهد و یک چراغ مطالعه عالی قلمداد شود.

اما آنچه که این محصول را خاص جلوه می دهد آرایه ای از سلولهای خورشیدی در قسمت تحتانی آن است و دستگاه به سادگی با قرار گرفتن معکوس در مقابل آفتاب شارژ می شود.

یک روز شارژ کامل می تواند انرژی کافی را برای فراهم کردن شش ساعت نور شب تأمین کند.

لوسی یک فانوس کاربردی برای کوهنوردان و افرادی است که شب هنگام اردو برپا می کنند. اما خالقان آن هدف بزرگتری در ذهن دارند و آنها امیدوارند که بتوانند این فانوس را وارد کشورهای درحال توسعه ای کنند که انرژی برق در آن وجود ندارد و یا مردم این مناطق در برخی ساعات بدون الکتریسیته در تاریکی به سر می برند.

شکارچی سیارات بیگانه ناسا در سال 2009 میلادی به فضا پرتاب و در طول این مدت، موفق به کشف حدود سه هزار سیاره بالقوه خارج از منظومه شمسی شد که امیدها را برای کشف نشانه‌های احتمالی حیات فرازمینی افزایش داد.

تلسکوپ فضایی کپلر در زمان پرتاب مجهز به چهار چرخ واکنش (reaction wheel)‌ بود که سه چرخ برای کنترل حرکت در امتداد هر محور و یک چرخ بعنوان یدک در نظر گرفته شده بود.

ماه جولای گذشته یکی از چرخ ها از کار افتاده و در صورت از دست دادن چرخ دوم، مأموریت کپلر نیز پایان می‌یابد.

در تاریخ هفتم ژانویه نشانه هایی از اصطکاک بالا در یکی از چرخ های واکنش مشاهده شد که بطور طبیعی برای کنترل جهت حرکت و چرخش تلسکوپ مورد استفاده قرار می گرفت.

با ناکام ماندن تلاش محققان ناسا برای چرخش تلسکوپ، برنامه مأموریت کپلر بمدت 10 روز متوقف شده و تلسکوپ در حالت ایمن (safe mode)‌ قرار گرفت؛ در این حالت امکان تهیه داده های علمی وجود ندارد، اما با برطرف شدن این مشکل شکارچی سیارک ها می تواند به مأموریت خود تا سال 2016 ادامه دهد.

ناسا امیدوار است که استفاده از روغن روان کننده بتواند مشکل ایجاد شده برای چرخ واکنش را بر طرف کند.

بررسی مجدد برای راه اندازی تلسکوپ کپلر در تاریخ 27 ژانویه (هشتم بهمن) انجام می شود.

این فضاپیما که رصدخانه دینامیک خورشیدی نام دارد، عامل اصلی گرفتن شگفت انگیزترین تصاویر از شراره های خورشیدی و سایر رویدادهای هواشناسی خورشید است.

ابزارهای این فضاپیما تصاویر را با وضوح بالای 4096 در 4096 پیکسل ارائه می کند، این میزان چهاربرابر وضوح یک تلویزیون اچ دی معمولی است.

وضوح تصاویر رصدخانه دینامیک خورشیدی حتی از دستگاه های آلترا اچ دی که در سال 2013 و در نمایشگاه محصولات مصرفی الکترونیک لاس وگاس معرفی شدند بیشتر است. درحالی که تلویزیونهای آلترا اچ دی وضوحی چهاربرابر تلویزیونهای اچ دی عادی را دارند، تصاویر این فضاپیما دوبرابر وضوح صفحه تلویزیونهای آلترا اچ دی است.

مقامات ناسا طی بیانیه ای اظهار داشتند: تصاویری با چنین جزئیات نشان دهنده ویژگیهای خورشید با اندازه های 322 کیلومتر از سطح خورشید است که می تواند به محققان کمک کند عواملی را که موجب فورانهای بزرگ خورشیدی و یا فوران تاج خورشیدی (CME) شده، رویدادهایی که به سمت زمین حرکت کرده و در کار ماهواره های ما اختلال ایجاد می کند.

درحالی که 322 کیلومتر ممکن است سطح بسیار وسیعی به نظر برسد اما باید در نظر داشت که قطر خورشید به 1.3 میلیون کیلومتر می رسد.

مأموریت رصدخانه دینامیک خورشیدی در فوریه 2012 به منظور ثبت تصاویر بی سابقه از خورشید، شراره های خورشیدی و سایر رویدادهای هواشناسی فضایی به فضا پرتاب شد. تا دسامبر 2012، این فضاپیما بیش از 100میلیون تصویر از خورشید ارائه کرده که این میزان معادل 8 ساعت برنامه تلویزیونی در یک روز به مدت چهار ماه است.

این فضاپیما یکی از رصدخانه های فضایی است که نگاه ثابتی به خورشید دارد، گویی که همچنان به خورشید خیره شده است.

این طرح 70 میلیارد دلاری از سوی روسکاسموس ( سازمان فضایی فدرال روسیه) طرح راه اندازی یک سفر بدون سرنشین را به ماه و فراتر از آن را نیز شامل می شود.

این درحالی است که یکی از بزرگترین اولویتهای اجرایی کردن این طرحها یافتن جایگزینی برای سایوز است که از آن به عنوان ستون فقرات سازمان فضایی روسیه یاد می شود، چرا که سایوز از زمان ساخته شدن توسط دانشمندان پیشگام شوروی سابق در دهه 1960 تاکنون استفاده شده است.

درحال حاضر هم موشک و هم کپسول آن برای سفرهای دارای سرنشین انسان، راه ارتباط اصلی با ایستگاه بین المللی فضایی هستند. یک حادثه در اگوست سال 2011 در انتقال محموله به ایستگاه فضایی برای سایوز بدون سرنشین موجب تأخیر در مأموریتهای بعدی شد و واهمه ها را نسبت به ایمنی سفرهای فضایی افزایش داد.

از سال گذشته، همزمان با بازنشسته شدن برنامه شاتل فضایی آمریکا، سایوز به تنها راه ارتباطی انسانها با ایستگاه بین المللی فضایی تبدیل شده است.

سازمان فضایی روسیه جزئیات زیادی درباره طرحها پسا سایوز منتشر نکرده و حتی تاریخ دقیقی درباره احتمال سفر این وسیله نقلیه فضایی جدید ارائه نکرده است. اما روسیه همچنان تمایل دارد جایگاه خود را به عنوان یکی از بازیکنان مهم در سفرهای داری سرنشین بین المللی حفظ کند.

درحال حاضر چندین شرکت خصوصی آمریکایی روی جایگزین کوچکتری برای شاتلها کار می کنند.

سازمان فضایی روسیه همچنین اظهار داشته است که قصد دارد یک برنامه برای مطالعه جزئیات سفر به ماه اجرایی کند و یک سری مأموریتهای بدون سرنشین برای بررسی خاک آن صورت دهد.

زباله‌ها تنها مشکل ساکنان زمین نیست و فضانوردان در فضا نیز با مشکل بازیافت زباله‌ها روبرو هستند؛ محققان ناسا بدنبال روشی موثر برای خلاص شدن از شر زباله های تولیدی بویژه در سفرهای فضایی طولانی به مقاصد دوردست هستند.

در کنار این مشکل، فضانوردان در مدار پایین زمین تحت بمباران پرتوهای کیهانی خطرناک قرار دارند که خطر ابتلا به بیماری های مختلف مانند سرطان و آسیب های عصبی را افزایش می دهد؛ هرچه مدت حضور در فضا بیشتر باشد، خطر بروز این مشکلات نیز افزایش پیدا می کند.

این مشکل یکی از اصلی‌ترین دغدغه‌های ناسا برای مأموریت سرنشین‌دار به سیارک دوردست در سال 2025 و مأموریت به مریخ در دهه 2030 میلادی است.

محققان ناسا در روش نوین فشرده‌سازی زباله های فضایی، بطری های پلاستیکی، البسه کهنه و سایر زباله ها را تحت فشار و گرما قرار داده و صفحات دیسکی کوچکی تولید کرده‌اند.

در دستگاه فشرده ساز، زباله ها بمدت 3.5 ساعت بین 148 تا 176 درجه سانتیگراد حرارت داده شده و ذوب می شوند، اما از بین نمی‌روند؛ در این حالت اندازه زباله‌ها 10 برابر کوچکتر از اندازه اصلی می‌شود و کاشی های دایره ای شکلی با عرض 20 سانتی متر و ضخامت 1.3 سانتی متر ساخته می‌شود.

«مری هامریک» از متخصصان میکروب شناسی در مرکز فضایی کندی تأکید می‌کند: بدلیل حجم زیاد مواد پلاستیکی در زباله های فضایی، می‌توان از آنها برای ساخت سپر حفاظتی استفاده کرد.

به گفته محققان ناسا، از این کاشی‌های زباله ای می توان برای ایجاد پوشش محافظتی در برابر پرتوهای کیهانی در محیط خواب فضانوردان یا برای پوشش بخش هایی از بدنه فضاپیما در برابر تأثیرات اشعه های خورشیدی استفاده کرد.