مریخ نورد «کنجکاوی» ناسا در جدیدترین اکتشافات خود بر سطح سیاره سرخ موفق به تهیه عکس از تخته سنگ پیچ در پیچ به شکل مار و «گل مریخی» در دل یک سنگ شده است.
کنجکاوی پیش از این تکه های پلاستیک شفاف را بر سطح مریخ مشاهده کرده بود که مشخص شد این قطعات از خود مریخ نورد جدا شده اند.
در جدیدترین تصاویری که توسط مریخ نورد ناسا تهیه شده است، یک شکل عجیب و شفاف شبیه «گل» در دل یک سنگ مشاهده می شود.
تصویر موسوم به «گل مریخی» در تاریخ 19 دسامبر ( 29 آذر) توسط ابزار تصویرساز میکروسکوپ مانند در انتهای بازوی رباتیک کنجکاوی تهیه شده است. ناسا نسخه خام این تصویر را در وب سایت رسمی مأموریت مریخ نورد منتشر کرده است و بازدیدکنندگان سایت، تعبیر «گل مریخی» را برای این عکس انتخاب کرده اند.
«گای وبستر»، سخنگوی آزمایشگاه پیشرانش جت (JPL) ناسا تأکید می کند: به نظر می رسد که این شکل عجیب و شفاف بخشی از تخته سنگ بوده و به مریخ نورد کنجکاوی تعلق ندارد.
ناسا روز جمعه چهارم ژانویه (15 دی) تصویر پانورامای جدیدی از محل حضور مریخ نورد کنجکاوی موسوم به Yellowknife Bay در دهانه گیل مریخ منتشر کرد.
در مرکز این تصویر نیز تخته سنگ های پیچ در پیچ دیده می شوند که شبیه یک مار بزرگ است. این سنگ که ناسا از آن با تعبیر «رودخانه مار» (Snake River) یاد می کند، یک خط نازک از سنگ های تیره در پی هم هستند.

شکل عجیب و شفاف شبیه «گل» در دل یک سنگ مریخی

سنگ های پیچ در پیچ به شکل مار در نزدیکی دهانه گیل مریخ

ساختار دقیق بازوهای مارپیچی کهکشان NGC1097‌ در تصویر تماشایی تلسکوپ هابل به وضوح قابل مشاهده است که در میان حلقه‌ای از ستارگان درخشان محاصره شده است.

این کهکشان مارپیچی در بخش جنوبی صورت فلکی کوره (Furnace)‌ در فاصله 45 میلیون سال نوری واقع شده است و در کلاس کهکشان‌های سیفرت (Seyfert) با هسته بسیار درخشان طبقه‌بندی می‌شود.

یک سیاهچاله ابر پرجرم با جرمی 100 میلیون برابر خورشید بتدریج در حال مکیدن ماده اطراف این کهکشان است.

منطقه ستارگان در حال شکل‌گیری که به شکل حلقه‌ای در اطراف سیاهچاله دیده می‌شود، بدلیل انتشار ابرهای هیدروژن یونیزه شده بسیار درخشان دیده می‌شوند.

عرض این حلقه ستاره‌ای بیش از پنج هزار سال نوری تخمین زده می‌شود و بازوی مارپیچی کهکشان نیز ده‌ها هزار سال نوری گستردگی دارد.

این کهکشان مارپیچی یک مقصد مناسب برای شکارچیان ابرنواخترها محسوب می‌شود، چراکه این کهکشان سه ابرنواختر (مرگ خشونت بار ستارگان پرجرم) را در فاصله زمانی 1992 تا 2003 میلادی تجربه کرده است.

کهکشان NGC1097 به تنهایی در فضا سرگردان نبوده و دو کهکشان کوچک آن را همراهی می‌کنند؛ این کهکشان‌های ماهواره‌ای کوچک شامل یک کهکشان بیضوی موسوم به NGC1097A ‌و یک کهکشان کوتوله موسوم به NGC1097B‌ هستند، اما هر دو کهکشان خارج از کادر تلسکوپ هابل قرار داشته و دیده نمی‌شوند.

رافائل دفاواری تلسکوپ قدرتمند خود در آسمانها با زمان مناسب تصاویر ناپدید شدن سیاره بزرگ مشتری را در پشت یک دهانه برخوردی در سطح ماه، ثبت کرده است.

این پدیده باورنکردنی از آن با عنوان اختفا نجومی یاد می شود و تنها از بخشهای خاصی از نیمکره جنوبی قابل مشاهده بود.

هرگاه از دید یک ناظر، یک جسم آسمانی که در ظاهر بزرگتر است از مقابل یک جسم آسمانی که در ظاهر کوچکتر است عبور نماید، اختفاء جسم دوم (توسط جسم اول) رخ داده است.

ویدئو منتشر شده دافاوری از شهر سائو برناردو دو کامپو در برزیل گرفته شده و این رویداد نادر را ثبت کرده است.

این تصاویر نفسگیر مشتری را که اندازه آن 122 برابر زمین است نشان می دهد که در پشت نیمه تاریک ماه پنهان شده است.

در این تصاویر "Io" یکی از اقمار مشتری مشاهده می شود که روی سطح این سیاره سایه انداخته است.

علت تأثیرگذاری این جزئیات به جهت فاصله شگفت انگیزی است که میان این دو جسم نجومی وجود دارد.

ماه بیش از 386 هزار کیلومتر با مشتری فاصله دارد و مشتری پنجمین سیاره نزدیک به خورشید است و میانگین فاصله آن از خورشید در حدود 778 میلیون و 500 هزار کیلومتر، یعنی بیشتر از 5 برابر فاصله زمین از خورشید است.

مشتری در این تصاویر کوچک به نظر می رسد اما در حقیقت عرض این سیاره 40 برابر عرض ماه ما است.

سازمان فضایی روسیه در بیانیه ای اعلام کرد:« در ساعت هجده و هشت دقیقه به وقت محلی ( چهارده و هشت دقیقه به وقت گرینویچ) سایوز تی ام ای - 07 ام، به ایستگاه فضایی بین المللی پیوست.»

رومان روماننکو روس، توماس مارشبرون آمریکایی و کریس هادفیلد کانادایی چهارشنبه با این فضاپیما از مرکز فضایی بایکنور قزاقستان راهی این ایستگاه فضایی شدند.

این سه فضانورد در ایستگاه فضایی بین المللی به الوگ نوویستکی و یوگنی تارلکین روس و همچنین کوین فورد آمریکایی که بیست و پنج اکتبر وارد این ایستگاه شدند، پیوستند.

این فضانوردان طی ماموریت خود قرار است حدود پنجاه آزمایش علمی به ویژه آزمایش هایی برای فراهم کردن زمینه ساخت سامانه پیش بینی فجایع طبیعی و زلزله انجام دهند.

به گزارش خبرگزاری فرانسه از مسکو، آنان قرار است مه 2013 به زمین بازگردند و این در حالی است که سه فضانورد دیگری که پیش از این در ایستگاه فضایی بین المللی بودند ماه مارس باز خواهند گشت

طبق تحقیقات ستاره شناسانی از استرالیا، انگلیس، شیلی و آمریکا، ستاره موسوم به تائو ستی (Tau Ceti)- ستاره مشابه خورشید و یکی از ستاره های نزدیک به زمین- دارای پنج سیاره است که یکی از آنها خصوصیاتی مشابه زمین دارد.

به گفته ستاره شناسان، اندازه این سیاره پنج برابر زمین است.

به گفته ستاره شناسان، از سال هزار و نهصد و نود و پنج تا کنون حدود هشتصد سیاره فرا خورشیدی- سیاره هایی که در مدار یک ستاره به غیر از خورشید زمین می چرخند- کشف شده است، اما هیچ یک از این سیاره ها خصوصیاتی مشابه زمین نداشتند.

همه این سیاره ها یا سیاره های بزرگ متشکل از گاز بودند و یا سیاره های سنگی که به خورشید خود بیش از حد نزدیک و در پی دمای بالا غیر قابل زندگی هستند.

در واقع، مسئله حائز اهمیت برای ستاره شناسان این بوده است که سیاره ای کشف کنند که فاصله آن با زمین زیاد نباشد و در عین حال در «فاصله طلایی» با خورشید خود قرار داشته باشد- منطقه ای که دمای آن برای زندگی مناسب و امکان مایع ماندن آب در آن وجود داشته باشد.

پژوهشگران در این روند با استفاده از فناوری دسته بندی بیش از شش هزار مورد اطلاعات خام و گزینش موردی، ستاره تائو ستی و پنج سیاره آن را کشف کردند.

استیو ووگت یک ستاره شناس کهنه کار و متخصص در کشف سیاره های فراخورشیدی در بیانیه خبری که توسط دانشگاه هرتفوردشایر انگلیس منتشر شد در این خصوص گفت: «کشف ستاره تائو ستی و سیاره قابل حیات آن با توجه به این دیدگاه صورت گرفت که هر ستاره ای سیاراتی دارد و کهکشان احتمالا میزبان تعداد بسیاری از سیارات قابل حیات در اندازه زمین است.»

ستاره شناسان اروپایی در ماه اکتبر از کشف سیاره ای در اندازه زمین در فاصله چهار ممیز سه دهم سال نوری خبر دادند، اما این سیاره در فاصله طلایی با ستاره اش قرار نداشت و حیات در آن غیر ممکن بود.

سازمان فضایی آمریکا لامپ های فلورسنت این آزمایشگاه مداری را در سال 2016 با آرایه ای از لامپ های LEDجایگزین می کند که حدود 11.2 میلیون دلار خرج روی دستش می گذارد.

این لامپ ها می توانند بسته به زمان روز وضعیت نور ایستگاه را متمایل به آبی، سفید و متمایل به قرمز تغییر دهند. این تغییرات را می توان در زمین و یا توسط فضانوردان برنامه ریزی کرد.

حدود نیمی از فضانوردان برای استراحت مجبور به استفاده از داروهای خواب هستند.

محققان ناسا می گویند مطالعات نشان داده است کارمندان بیمارستانها در طول زمان تاریکی سال، خطاهای درمانی بیشتری دارند.

این یافته ها نشان می دهد افراد باید چرخه شب و روز را داشته باشند حتی وقتی که در حال اکتشافات فضایی هستند.

وقتی نور طبیعی از شیشه فروشگاه، مدرسه و بیمارستان به داخل می تابد، عملکرد افراد بهبود می یابد.

خواب یک امر بی اهمیت در فضا نیست. فضانوردان معمولا شش ساعت می خوابند اگرچه اجازه تا هشت ساعت و نیم خواب را دارند. محیط غیرمعمول و برنامه هایی که باید فضانوردان در ایستگاه بین المللی انجام دهند از جمله عواملی هستند که موجب بی خوابی آنها می شوند.

ایستگاه بین المللی فضایی جای پر سر و صدایی است، میزان دی اکسید کربن در آن بالاست و حمامی در آن وجود ندارد. سطح استرس نیز در این مکان زیاد است. تصور کنید دوربینی در دست دارید و باید 24 ساعت در شبانه روز تصویر برداری کنید.

محرومیت از خواب می تواند در طول زمان موجب تحریک پذیری، افسردگی، بیماری و ارتکاب اشتباهات شود. هر یک از این مشکلات می تواند در ایستگاه بین المللی خطرآفرین باشد.

نور آبی بهترین شرایط را برای عملکرد مغز شبیه سازی می کند چرا که این نور رنگ آسمان زمین را برای فرد یادآوری می کند.

وقتی چشم فضانوردان به نور آبی می خورد بدنشان ملاتونین یا همان هورمون خواب را سرکوب می کند. رنگ آبی همچنین موجب شکل گیری ملانوپسین می شود که موجب بیدار نگه داشتن فرد می شود.

از سوی دیگر رنگ قرمز این فرایند را معکوس می کند: ملاتونین افزایش یافته و موجب خواب آلود شدن فضانوردان می شود. این نور ملانوپسین را سرکوب می کند.

می توان چرخه طبیعی روز و شب را به لطف آرایه نوری جدید که توسط شرکت بوئینگ ساخته شده است به ایستگاه بین المللی فضایی برد.

ناسا با همکاری فضا نوردان در تلاش برای کاهش تاثیر جت لگ ( بهم خوردگی وضعیت خواب در سفرهای هوایی طولانی مدت) است. شیوه هایی از جمله استفاده از عینک آفتابی  و مصرف دارو در زمان های خاص به خدمه فضایی کمک کند تا در مدار زمین خیلی دچار مشکل بی خوابی نشوند.

شرکت یوروکوپتر از برنامه آزمایشی پرواز بالگرد هیبرید نمایشی پرسرعت و دوربرد X3 خبر داد. قرار است که این هلی‌کوپتر رکورد سرعت بالگردها را که چند ماه پیش بدست آمد، دوباره بشکند

این بالگرد به دو موتور توربوشافت مجهز است که انرژی سیستم روتور اصلی پنج‌پره‌ای و دو پروانه نصب شده روی بال‌های کوتاه آن را تامین می‌کند.

این بالگرد در پرواز آزمایشی خود توانست به هدف مرحله اول که کسب سرعت 333 کیلومتر در ساعت بود، دست یابد. این بالگرد تا ارتفاع 3810 متری بالا رفت و مانورهای چپ و راست 60 درجه‌ای انجام داد.‌

مرحله دوم آزمایش پروازی در مارس 2011 / اسفند 1389 و با هدف کسب سرعت 407 کیلومتر در ساعت انجام شد.

این بالگرد برای انجام عملیاتی از جمله جست‌وجوهای راه دور، عملیات‌های نجات، گارد ساحلی و حتی ماموریت‌های نظامی طراحی شده است.