دانشمندان ناسا در دانشگاههای ییل و کلمبیا با همکاری محققان چینی با استفاده از تصاویر ماهواره ای حضور تمرکز بالای ذرات آلاینده را در اتمسفر چند کلان شهر صنعتی نشان دادند.

نتایج ارزیابیهای اولیه این تصاویر که مشروح آن در سایت گاردین منتشر شده است نشان می دهد که متوسط تمرکز سالانه آلاینده های PM 2.5 در تمام چین بالاتر از دهه از قبل است.

PM 2.5 اصطلاحی است که برای ذرات با قطر 2.5 میکرون یا کمتر به کار می رود. این ذرات می توانند به ریه و بافت خون انسان نفوذ کند و منجر به آسم، بیماریهای قلبی عروقی و سرطان شوند.

این تصاویر، حضور لایه های وسیع ذرات آلاینده را در اتمسفر شهرهای بزرگ و مناطق صنعتی چین به صورت مه های عجیبی به رنگهای قرمز و سیاه نشان می دهد.

براساس گزارش لارپوبلیکا، این گزارش نشان می دهد که در ماه ژانویه سطح ذرات با قطر 2.5 میکرون بسیار بالاتر از سطح استاندارد بوده است. پس از ساعاتی که از انتشار این اطلاعات می گذشت رسانه های چینی با حذف این خبر دیگر اشاره ای به آن نکردند.

نتایج بررسی‌های صورت گرفته توسط شرکت‌های عرضه کننده سی دی‌های موسیقی نشان می‌دهد، با توجه به روند پرشتاب دانلود دیجیتال موسیقی، لوح های فشرده (CD) تا پایان سال 2012 از این بازار خارج خواهند شد.

مجله Rolling Stone در مقاله‌ای تحت عنوان «آیا عمر لوح‌های فشرده به سر آمده است؟»، این مسأله را مورد بررسی قرار داده و بر اساس نظر برخی کارشناسان، زمان تقریبی پایان عمر سی دی را سه تا پنج سال آینده پیش‌بینی کرده است.

با این وجود به نظر می‌رسد که طرفداران موسیقی همچنان تمایل دارند علاوه بر نسخه های دانلود دیجیتال، سی دی موسیقی‌های مورد علاقه خود را نیز داشته باشند، اما این مسائل نیز نمی‌تواند مانع از حذف لوح‌های فشرده و جایگزین شدن تکنولوژی های جدید باشد.

طی فرایند پلاستیک سازی انسان که در چهار مرحله انجام می‌شود، لایه‌های پلیمری، جایگزین مولکول‌های آب و چربی در نمونه‌های بیولوژیکی می‌شوند.

دانشکده‌های پزشکی و باغ وحش‌ها نمونه‌های انسانی و حیوانی خود را به این مرکز ارسال می‌کنند و بدن‌ها در این مرکز پردازش می‌شوند.

برای پلاستیک‌سازی حیوانات بزرگ مانند وال، دو سال زمان نیاز است؛ اما ساخت یک انسان پلاستیکی ظرف هشت تا 12 ماه انجام می‌شود.

بدن‌های پلاستیکی تجزیه و متلاشی نمی‌شود و موزه‌ها و دانشکده‌های پزشکی می‌توانند این نمونه‌ها را با عضلات، رگ‌ها و مغز به نمایش بگذارند.

شرکت بیوتکنیک در سال 2002 میلادی در شمال چین تأسیس شد و از سال 2005 نمایشگاه انسان‌های پلاستیکی در سراسر جهان برگزار شده است.

دانه های گیاه "سیلن استنوفیلا" که به عنوان قدیمی ترین گیاه و ارگانیزمی که بر روی زمین زندگی می کرده، شناخته می شود، به واسطه سرمای سیبری در حالت خواب زمستانی قرار گرفته بود و محققان توانستند از این دانه ها به عنوان مخزنی از ژنهای منجمد برای احیای این گیاه استفاده کنند.

این موفقیت به آن معنی است که این امکان وجود دارد که تعدادی از گونه های اولیه حیات که مدت زمان طولانی از ناپدید شدن آنها از سطح زمین می گذرد، در رسوبات منجمدی در گوشه و کنار جهان پنهان شده اند. همچنین موفقیت در احیای گیاه سیلن به آن معنی است که امکان احیای حیات کشف شده بر روی سیاره های منجمدی مانند مریخ وجود خواهد داشت.

دانه های گیاه سیلن از میان لانه فسیل شده سنجاب قطبی زمینی که در عصر یخبندان در نزدیکی منطقه کنونی "کولیما" در روسیه زندگی می کرده، کشف شده است.

دانشمندان با استفاده از میکروسکوپهای قدرتمند دریافتند این دانه ها به گیاه سیلن اختصاص دارند، گیاهی کوچک با گلهای ریز سفید رنگ که هنوز هم در این منطقه می رویند. تنها تفاوت میان این دانه ها که در عمق 38 متری از زمین کشف شده اند و دانه های گیاه مدرنی که در این منطقه رشد می کنند بزرگتر بودن ابعاد دانه های جدیدتر است.

محققان بااستفاده از شیوه تاریخ گذاری رادیوکربن دریافتند سن این دانه ها از 31 هزار و 500 تا 32 هزار و 100 است. این دانه ها پس از دفن شدن به سرعت منجمد شده اند و از این رو کوچکترین تغییری در ساختار آنها ایجاد نشده است.

محققان روسی لابراتوار مطالعات خاک در مسکو می گویند این رسوبات در منطقه ای از خاک کشف شده اند که درجه حرارت آن منفی هفت درجه سانتی گراد بوده است. این محققان در محیطی کاملا استریل و با استفاده از شیوه ای نوین گیاه را از تک دانه احیا کردند. به این شکل گیاه بارور سیلن را دوباره به وجود آوردند.

بر اساس گزارش میل آنلاین، یک سال بعد این گیاه 31 هزار ساله که تفاوت زیادی با نمونه مدرن خود دارد، گل داد، میوه به وجود آورده و دانه دار شد.

سیستم رانش با زبان (TDS) میثم قوانلو، دانشیار مهندسی برق و رایانه موسسه فناوری جورجیا که شبیه به یک نگهدارنده دندانی دارای حسگر است با یک مغناطیس بر روی زبان کنترل شده و کاربران خود را به مرحله جدید از استقلال چه در ارتباط و در حمل‌ونقل هدایت می‌کند.

نسخه‌های پیشین این سیستم دارای یک هدست خارجی بودند که به پیگیری حرکات مغناطیس روی زبان می‌پرداختند و هرگونه تغییری در این هدست به معنی نیاز برای سنجش مجدد کل سیستم بود.

قوانلو درباره این سیستم جدید اظهار کرد: ما با انتقال حسگرها به درون دهان این مشکل را حل کرده و سیستم رانش با زبان را با پایداری مکانیکی و راحتی افزایش‌یافته‌ای که تقریبا نامحسوس است، ساخته‌ایم.

وی افزود: از آنجایی که دستگاه دندانی درون دهان قرار گرفته و از آثار دندانی برای جای‌گیری در دندانهای فرد با گیره قالب‌گیری می‌شود، از اختلالات این‌چنینی جلوگیری می‌کند.

ترتیب جدید این سیستم به نمایش حسگرهای میدان مغناطیسی بر روی هر یک چهار گوشه خود پرداخته که به شناسایی حرکات در مغناطیسی روی زبان فرد می‌پردازند.

خروجی این حسگرها سپس به طور بی‌سیم به یک برنامه خاص بر روی گوشی‌های هوشمند آی‌پاد یا آیفون ارسال می‌شود که به رمزگشایی بلادرنگ تقاضای کاربر با تعیین موقعیت مغناطیس زبان در ارتباط با دیگر حسگرها می‌پردازد.

این اطلاعات سپس به هدایت یک مکان‌نمای رایانه‌یی پرداخته یا به طور مضاعف برای کنترل فرمان یک ویلچر الکتریکی به کار می‌روند.

یک سلول ریز لیتیوم یونی قابل شارژ،‌ نیروی کل این دستگاه را تامین می‌کند که در یک پوشش ضدآب در یک دستگاه دندانی آکرلیکی قالب‌گیری شده است.

قوانلو و تیمش طی ماه‌های گذشته با تنظیمات دستگاه با هدست به انجام چندین آزمایش اولیه بر روی داوطلبانی با آسیب‌های شدید ستون فقرات پرداختند. احتمالا یکی از بزرگترین مشکلات آنها، سوراخ‌ کردن اجباری زبان فرد برای اتصال یک میخ مغناطیسی بود اما با وجود نیاز برای سنجش گاه ‌و بی‌گاه این مفهوم بدون عیب اثبات شد.

به گفته مقانلو، طی دوره‌های آزمایشی کاربران توانستند عملکرد این سیستم را فراگرفته، مکان‌یاب رایانه‌یی را سریع‌تر و دقیق‌تر حرکت داده و از میان موانع با سرعت بیشتر و برخورد کمتری عبور کنند.

گفتنی است، دکتر قوانلو تحصیلات کارشناسی خود را در رشته مهندسی الکترونیک در دانشگاه تهران و تحصیلات کارشناسی‌ ارشد  را در رشته مهندسی پزشکی در دانشگاه صنعتی امیرکبیر به پایان برده و پس از آن به آمریکا رفته و مدارج کارشناسی ارشد و دکتری را در رشته مهندسی الکترونیک از دانشگاه میشیگان اخذ کرده است.

"جنت جانسون" یکی از دانشمندان ارشد لابراتوار ملی لارنس برکلی جهان میکروبی را به "ماده تاریک" زمین تشبیه می کند زیرا تعداد و تنوع باکتری ها و میکروارگانیزمها به اندازه ماده ای نادیده ای که 85 درصد از جهان هستی را تشکیل داده مرموز است.

جانسون برای مثال به قاشقی از خاک اشاره می کند و معتقد است که تعداد ارگانیزمهای موجود در یک قاشق خاک بیشتر از تعداد کل ستاره هایی است که در کهکشان راه شیری وجود دارند.

دانشمندان معتقدند در هر کیلوگرم از خاک زمین 10 تریلیون میکروب وجود دارد، سیاره زمین سکونتگاه یک نانیلیون (عدد 1 که در برابر آن 30 رقم صفر قرار می گیرد) سلول است که بیشتر آنها میکروب هستند. بدن هر انسان به صورت تقریبی دارای 10 تریلیون سلول است با این همه این سلولها سکونتگاه اجتماعات میکروبی با 100 تریلیون سلول هستند.

به گفته "جک گیلبرت" میکروبیولوژیست دانشگاه شیکاگو، از نقطه نظر میکروبها، بدن انسان تنها توده ای از گوشت و بافت است که محلی مناسب برای زندگی آنها به شمار می رود؛ بدون میکروبها انسان می میرد اما بدون انسان، میکروبها سکونتگاه خود را به موجود دیگری انتقال می دهند.

مشکل اینجاست که کمتر از 10 درصد از گونه های متنوع میکروبها در لابراتوارها کشت داده شده اند و مابقی آنها در جهان و فراتر از دسترس دانشمندان قرار دارند و این همان بخشی از ناتوانی بشر است که "پروژه میکروبیوم" تصمیم دارد در آن تغییری بزرگ ایجاد کند.

طی یک سال گذشته بیش از 100 محقق از مناطق متفاوتی از قبیل دره خشک آنتراکتیکا، صحرای بزرگ هند و چشمه های آب "یللوستون" نمونه برداری کرده و این نمونه ها برای ثبت شدن اجتماعات ارگانیزمی که در کنار مورچه ها، "ایگوآنا"ها و دیگر جانداران زندگی می کنند به پایگاه این پروژه ارسال می شوند.

این پروژه با پروژه ای دیگر به نام "میکروبیوم انسان"، با هدف مطالعه بر روی میکروبهای درون و بیرون بدن انسان، ترکیب می شود.

به گفته جانسون طی اولین سال از اجرای پروژه میکروبیوم زمین 60 هزار نمونه جمع آوری شده اند. محققان به جای کشت دادن این نمونه ها توالی ژنتیکی آنها را به دست می آورند تا بیشترین تعداد ممکن از ژنوم میکروبها را در کنار یکدیگر جمع آوری کنند.

بر اساس گزارش MSNBC، هدف نهایی این دو پروژه ایجاد اطلسی از ژنهای میکروبی است که بتواند محققان را به صورت منطقه ای درباره میکروبها و میکروارگانیزمهای نقاط مختلف جهان راهنمایی کند.

در نهایت دانشمندان امیدوارند این پروژه به جایی برسد که به واسطه اطلاعات جمع آوری شده امکان پیش بینی تغییرات آینده اکوسیستم به وجود بیاید.

در واقع "توماس" از یک ستاره واقعی عکاسی نکرده است، بلکه این الگوها و طرحهای درهم پیچیده و رنگارنگ به یک حباب صابون تعلق دارند که توجه توماس را به خود جلب کردند.

این زن 58 ساله انگلیسی در زمان شستشوی ظرفها متوجه رنگهای بی نظیری که بر روی حباب صابون نقش می بندند شده و تصمیم گرفت عکسی از جزئیات این الگوها و رنگها به ثبت برساند.

توماس می گوید: یک روز متوجه لایه ای مسطح از حباب صابون بر روی سطح مشبک توری درون ماهیتابه شدم و پی بردم که تا به حال متوجه حضور آنها نشده بودم.

بر اساس گزارش تلگراف، از این رو توماس حبابها را به عنوان یک سوژه عکاسی انتخاب کرده و آغاز به عکاسی از آنها کرده است و عکس بالا یکی از دقیقترین عکسهایی است که او از جزئیات ستاره مانند سطح حباب به ثبت رسانده است.