سیاه چاله ای که دانشمندان مطالعات خود را روی آن متمرکز کرده اند، در مرکز کهشکان حجار قرار گرفته است، این کهکشان به داشتن نرخ شگفت انگیز برای تولد ستاره های جدید مشهور است.

به رغم اینکه مشخص شده است این کهکشان در حال استراحت و خواب است اما نور اشعه ایکسی که این سیاهچاله مصرف کرده به صورت محسوسی قابل مشاهده است.

نتایج این تحقیقات که در مجله فیزیک نجومی منتشر شده موجب سردرگمی ستاره شناسها شده است چرا که تشکیل ستاره و فعالیت سیاه چاله در این کهکشان درکنار هم صورت می گیرد.

کهکشان حجار که به عنوان NGC 253 هم شناخته می شود، دربرگیرنده یک سیاهچاله مرکزی است که جرم آن پنج میلیون برابر خورشید ما است.

در سال 2003، محققان با استفاده از تلسکوپ فضایی چاندرا جلوه ای از اشعه های ایکسی را که مربوط به آنچه که این سیاه چاله بلعیده است و گرمای میلیونها درجه ای آن را بدست آورد. در اواسط سال 2012، تلسکوپ فضایی آرایه تلکسوپ اسپکتروسکوپیک یا نوستار که از آن با عنوان شکارچی موفق سیاه چاله ها یاد می شود توانست اشعه های ایکسی را شناسایی کند که قوی تر از چیزی بود که چاندرا مشاهده کرده بود.

در اواخر سال 2012 هر دو تلسکوپ با تمرکز روی کهکشان حجار در نهایت تعجب دریافتند که این انتشار اشعه های ایکس متوقف شده است.

آن هورنشیمیر از مرکز پرداز فضایی گودارد ناسا و یکی از نویسندگان این تحقیق اظهار داشت: سیاه چاله ها از صفحات پیوسته از مواد اطراف تغذیه می کنند و وقتی که غذای خود را تمام می کنند به خواب می روند.

وی افزود: این کهکشان به نوعی غیر عادی است چرا که این سیاه چاله بزرگ در میان تمام این فعالیتهای تولد ستاره های جدید خوابیده است.

براساس اظهارات برت لهمر از مرکز پرواز فضایی گودارد که نویسنده اصلی این مقاله است، تعامل ظریف بین فعالیت سیاه چاله و سرعت تولد ستاره های جدید به نوعی اسرار آمیز است، شاید کهکشان حجار بتواند ابعاد تازه ای را درباره این زوایای تاریک کهکشانی نشان دهند.

وی اضافه کرد: رصدهای دوره ای با استفاده از هر دو تلسکوپ به ما می گوید که اگر یک سیاه چاله از خواب بیدار شود چه اتفاقی رخ می دهد. امیدواریم که اگر این رخداد ظرف چند سال آینده باشد بتوانیم شاهد و ناظر آن باشیم.

شناسایی کشنده‌ترین سرطان پوست با بوی سلول‌ها در دستاورد دانشمند ایرانی و همکاران

پژوهش جدید تیمی از محققان با همکاری یک دانشمند ایرانی نشان داده که بوی سلول‌های پوست انسان می‌تواند برای شناسایی سرطان ملانوما مورد استفاده قرار گیرد.

محققان مرکز مونل با همکاری دانشمندان موسسات دیگر مانند دکتر شاهین فخارزاده از دانشگاه پنسیلوانیا همچنین نشان داد که یک نانوحسگر علاوه بر شناسایی بوی منحصربفرد مرتبط با سلولهای ملانوما که یکی از کشنده‌ترین انواع سرطان پوستی بوده، می‌تواند بطور قابل اعتمادی این سلولها را از سلولهای عادی دیگر متمایز کند.

یافته‌های این دانشمندان نشان داده که بررسی این بوی غیرتهاجمی ممکن است شیوه‌ای ارزشمند در شناسایی و تشخیص زودهنگام ملانومای انسان باشد.

ملانوما یک ملانوسیت موثر بر تومور بوده که رنگدانه‌های تیره کرده و رنگ پوست را تامین می‌کنند. این بیماری مسئول حدود 75 درصد مرگ و میرهای سرطان پوست بوده و شانس زنده ماندن در آن مستقیما با زمان تشخیص بیماری مرتبط است. شیوه‌های کنونی تشخیص بیشتر بر بررسی بصری پوست تکیه داشته که تا حد زیادی به خودآزمایی فردی و مهارتهای کلینیکی بستگی دارد.

پژوهش کنونی از این واقعیت بهره جسته که پوست انسان مولکولهای هوابرد زیادی موسوم به ترکیبات آلی فرار تولید می‌کند که بیشتر آنها بو دارند. این امکان اجازه استخراج اطلاعات بالقوه زیادی را از بررسی ترکیبات آلی فرار مرتبط با بیماریهای مختلف از جمله سرطان، اختلالات ژنتیکی و عفونتهای ویروسی یا باکتریایی فراهم می‌کند.

در این پژوهش که در مجله Chromatography B منتشر شده، پژوهشگران از نمونه‌ها و شیوه‌های بررسی پیچیده‌ای برای شناسایی این مولکولهای مرتبط با سلولهای ملانوما در سه مرحله این بیماری و همچنین ملانوسیتهای سالم استفاده کردند. تمام این سلولها به شیوه آزمایشگاهی کشت شده بودند.

آنها از یک دستگاه جاذب برای جمع‌آوری ترکیبات شیمیایی از هوا در مخازن دربسته حاوی گونه‌های مختلف سلول استفاده کردند. سپس از شیوه‌های کروماتوگرافی طیف‌سنجی توده گاز برای بررسی ترکیبات استفاده شده و نمایه‌های مختلف ترکیبات آلی فرار منتشر شده از سلولهای ملانوما نسبت به سلولهای عادی شناسایی شد.

هم نوع و هم تمرکز مواد شیمیایی تحت تاثیر قرار گرفت. سلولهای ملانوما ترکیبات خاصی را تولید کردند که در ترکیبات آلی فرار ملانوسیتهای طبیعی دیده نشد و همچنین میزان کم یا زیادی از مواد شمیایی دیگر نیز وجود داشت. علاوه بر آن، گونه‌های مختلف سلولهای ملانوما از یکدیگر قابل تمایز بودند.

محققان با ذکر اینکه تعبیر این نتایج در قلمرو تشخیص پزشکی نیازمند یک دستگاه قابل حمل و قابل اطمینان بوده، با استفاده از یک نانوحسگر به بررسی این ترکیبات در ملانوسیتهای طبیعی و ملانوما پرداختند.

این حسگرهای کوچک که از لوله‌های کربنی مقیاس نانو با پوشش رشته‌های دی‌ان‌ای ساخته شده‌اند، می‌توانند برای شناسایی طیف گسترده‌ای از هدفها از جمله مولکولهای خاص بو مهندسی شوند. این نانوحسگر قادر بود تفاوتهای ترکیبات آلی فرار سلولهای عادی و گونه‌های مخنلف ملانوما را تشخیص دهد./ایسنا

یوری گاگارین در سال 1961 در حالی اولین سفر فضایی تاریخی را رقم زد که فقط 27 سال سن داشت.

مدارگردی وی حول زمین در 12 آوریل این سال، فقط 108 دقیقه طول کشید و یکی از بزرگ‌ترین پیروزی‌های شوروی در جریان جنگ سرد بود.

هفت سال بعد، این فضانورد روسی طی یک پرواز آموزشی در سانحه‌ای کشته شد؛ حادثه‌ای که علت آن تا پیش از این در هاله‌ای از ابهام باقی مانده بود.

یکی از فرضیات موجود این بود که وی به دستور لئونید برژنف (سیاست‌مدار و رهبر شوروی از سال 1964 تا 1982 ) به دلیل جرم نامشخص یا عدم وفاداری به حزب، به قتل رسیده است.

از دیگر فرضیات مطرح این بود که گاگارین خودکشی کرده یا این که هواپیمای وی به یک UFO اصابت کرده است.

آرشیوهای محرمانه کاخ کرملین در اوایل سال 2011 حاکی از آن بود که جت MiG وی در تلاش برای ممانعت از برخورد با یک بالن در مسیر مارپیچ شدید افتاده، به زمین برخورد کرده و گاگارین در دم جان سپرده بود.

اما اکنون پس از 45 سال، دلیل واقعی مرگ گاگارین به یاری فضانورد همکاری وی، آلکسی لئونف، می‌تواند فاش شود.

لئونف اولین شخصی بود که در سال 1965 پیاده‌روی فضایی را انجام داد و عضوی از کمیته رسمی بود که برای بررسی این سانحه تشکیل شد.

مهم‌تر از همه، وی در آن روز مرگبار ماه مارس در محل سانحه حضور داشته و هم‌اکنون گزارشی جدید را در این خصوص علنی کرده است.

این مرد 79 ساله پس از انتشار جدید گزارشی محرمانه، سرانجام این فرصت را پیدا کرده که زنجیره واقعی رویدادهایی را فاش کند که در 20 سال گذشته قصد برملاکردن‌ آن‌ها را داشته است.

وی توضیح می‌دهد: یک جنگندهSU-15 غیرمجاز در حال پرواز بود و به طور خطرناکی به هواپیمای گاگارین نزدیک شد. در این حالت خلبان به قوانین توجه نکرد و تا ارتفاع 450 متری پایین آمد. من آنجا بودم و با شاهدان در این خصوص صحبت کردم.

این هواپیما در فاصله 10 تا 15 متری در درون ابرها به هواپیمای گاگارین نزدیک شد، آن را منحرف کرد و وی را به درون یک مسیر شدیدا مارپیچ عمیق با سرعت 750 کیلومتر در ساعت فرستاد.

وی بر آموزش پرش با چتر در میدان هوایی Chkavlovsky واقع در شمال شرق مسکو، نظارت می‌کرد، یعنی جایی که گاگارین از آن جا اوج‌گیری‌اش را آغاز کرده بود.

گاگارین در این زمان، معاون مدیر آموزشی مرکز آموزشی Cosmonaut بود و دوباره به عنوان یک خلبان جنگنده، فعالیتش را از سر گرفته بود.

به دلیل آب و هوای نامناسب، لئونف منتظر تایید رسمی لغو تمرین‌های آن روز (27 مارس) بود.

وی سپس امواج فراصوتی را شنید و چند ثانیه‌ بعد، صدای انفجاری به گوشش رسید.

لئونف عضوی از کمیسیون دولتی بود که مسئولیت مطالعه این سانحه را بر عهده داشت و پس از بررسی، حقایق تحریف‌شده‌ای را کشف کرد.

گرچه اظهارات لئونف، به نام خود وی درج شده اما در واقع، توسط کسی دیگری نوشته شده بود.

این کیهان‌نورد روسی می‌گوید: انفجار ، یک و نیم یا دو ثانیه بعد از شنیده شدن امواج فراصوت رخ داد.

وی می افزاید:هنگامی که من به کپی نوشتارهای موجود از چگونگی رخداد حادثه نگاه کردم، دریافتم که این سند فاصله صدا را به جای دو ثانیه‌ای که گزارش کرده بودم، 15 تا 20 ثانیه اعلام کرده بود. این نشان می‌داد که این دو جت نباید کمتر از 50 کیلومتر از یکدیگر فاصله داشته‌ باشند.

لئونف می‌دانست که جت گاگارین برای 55 ثانیه و با سرعت 750 کیلومتر شیرجه رفته بود و بر این اساس، نتیجه‌گیری‌هایش را انجام داده بود.

وی در ادامه اظهار می‌دارد: ما از یک رایانه برای بررسی خط مسیری که به این فاصله 55 ثانیه‌ای مرتبط بود، استفاده کردیم و مشخص شد که این مسیر مارپیچی عمیق است. یک جت می‌تواند در عمق مسیر مارپیچ شدیدغرق شود و اگر هواپیمایی سنگین‌تر و بزگتر،‌به آن نزدیک شود، مانند موج، جت را به شدت منحرف خواهد کرد. این دقیقا همان چیزی است که برای گاگارین اتفاق افتاد و این خط مسیر تنها مسیری است که با تمامی پارامترهای ورودی ما مطابقت دارد.

با این حال، یک پرسش دیگر باقی است: خلبان دیگر چه کسی بود؟

مردی که مسؤول مرگ گاگارین بود، هنوز زنده است و در سن 80 سالگی در وضعیت سلامتی نامناسبی به سر می‌برد، اما لئونف سوگند خورده که رازدار باشد و هیچ‌گاه هویت وی را فاش نکند.

گاگارین به عنوان دانشجوی کالج صنعتی Saratov

گاگارین در سال 1963 (نفر وسط)

یوری گاگارین

سرگرد یوری گاگارین

جنگنده SU-15

کپسول Vostok 1 و لباسی که گاگارین به تن داشت

آلکسی لئونف در سال 1965