عینک وارونه‌سازی شامل یک محفظه پلاستیکی، یک پیشانی بند و دو منشور پلاستیکی برای دو چشم است. تصاویر با ورود به منشور در زاویه 90 درجه‌ای می‌چرخند و همه چیز بصورت وارونه و از چپ به راست به نمایش در می‌آیند.

عملکرد این منشور مانند شبکیه چشم است که تصاویر به صورت وارونه در شبکیه چشم تابیده می‌شود و مغز آن را به طور خودکار چرخانده و به صورت مستقیم نمایش می‌دهد.

بر اساس نتایج آزمایشی که در سال 1896 انجام شده بود در صورتی که از عینک‌های معکوس برای مدت زیادی استفاده شود، مغز خود را با این حالت تصویری تطبیق داده و همه تصاویر وارونه دیده می‌شوند.

عینک های معکوس، کارآیی خاصی ندارند و هدف از طراحی آنها سرگرم کردن افراد عنوان شده است.

قیمت این محصول 25 دلار اعلام شده است.

انیشتین درباره ثابت کیهان شناختی خود می گوید: "این بزرگترین خطای زندگی من است."

ثابت کیهان شناختی اصطلاحی است که معادلاتش در تلاش برای اثبات مدل استاندارد جهان هستند اما برخلاف آنچه که انیشتین انتظار داشت، آزمایشاتی که در دهه 90 انجام شدند نشان دادند که این ثابت کاملا صحیح است.

فیزیکدانان آزمایش "گرن ساسو- سرن" که با آشکارساز اپرا کار می کنند سال گذشته گزارشی را منتشر کردند که نشان می داد ذرات نوترینو با سرعت 60 نانو ثانیه سریعتر از سرعت نور حرکت می کنند.

اما در گزارشی که در روزهای اخیر منتشر شده است دانشمندان دریافتند که اتصال ناقص میان کابل فیبر نوری دستگاه گیرنده GPS ای که برای تصحیح زمانبندی حرکت نوترینوها مورد استفاده قرار می گرفت به یک رایانه عامل ثبت این سرعت عجیب بوده است.

در این گزارش جدید آمده است پس از برطرف شدن این نقص ارتباطی و محاسبه دوباره مدت زمان حرکت نوترینوها اختلاف زمانی میان حرکت نوترینوها و نور برطرف شد.

هرچند نباید این جمله معروف شخصیت داستان سفر به اعماق زمین، اثر ژول ورن نویسنده داستانهای علمی تخیلی را از یاد برد که می گوید: "پسرم، علم برپایه خطاها ساخته می شود.

این خطاها مفید هستند چون گام به گام ما را به سوی واقعیت سوق می دهند."

اما حتی اگر بپذیریم که با اشتباه کردن، دانش ما توسعه می یابد باوجود این نباید فراموش کرد که میان خطا و لغزش تفاوت کمی وجود دارد.

به گفته دانشمندان آزمایش اپرا، زمانی که در یک آزمایش پیچیده همانند آزمایشات فیزیک 750 هزار اتصال الکتریکی وجود دارند همیشه یکی از آنها می تواند عمل نکند.

کشف ذره نوترینو یا "نزدیکترین ذره به هیچ که وجود دارد" خود داستان جالبی دارد. کاشف این ذره، ولفگانگ پائولی، فیزیکدان نظری بود. همکارانش همیشه این دانشمندان را دست می انداختند چون به هر آزمایشی که نزدیک می شد از کار می افتاد!

زمانی که در سال 1930 تئوری وجود نوترینو را در یکی از معروفترین خطاهای علم و برای توضیح در خصوص " واپاشی بتا" فرض کرد تصور می کرد که درباره نوعی ذره نور حرف می زند که تا پیش از آن هیچ آزمایشی درباره اش انجام نشده بود و نام این ذره را "نیوترون" گذاشت.

در سال 1934 انریکو فرمی تئوری واپاشی بتا را توسعه داد و اصطلاح نوترینو را که در زبان ایتالیایی به معنی (یک خنثای کوچک) است بر روی این ذره گذاشت.

خطاهای علمی در یک دهه اخیر

مطالعه ای که خبرگزاری رویترز و روزنامه وال استریت ژورنال انجام داده اند نشان می دهد که در فاصله زمانی سالهای 2001 تا 2011 پس از کشف یک خطای علمی، رد مقالات از سوی مجلات علمی 15 برابر شده درحالی که تعداد مقالات علمی منتشر شده تنها 14 درصد افزایش یافته است.

برپایه این مطالعه، به نظر می رسد زمانی که یک مقاله منتشر شده بازپس فرستاده می شود روی تمام آزمایشاتی که بعدها برپایه آن انجام شده است یک اثر منفی برجای می گذارد.

به همین دلیل، در سال 2011 وقتی مشخص شد نتایج به دست آمده درباره نوعی واکسن ضد سرطان اشتباه است یک دهه آزمایشات انجام شده توسط کلینیک مایو به همراه 18 تحقیق دیگر به سطل زباله ریخته شدند.

یکی از دانشمندانی که حتی وقتی اشتباه کرد هنوز حق داشت "رابرت اندورز میلیکان"، فیزیکدان آمریکایی بود که نه تنها به تعصب، مرد پرستی و سوء رفتار نسبت به دانشجویان خود متهم شد بلکه عادت بدی در "پختن" اطلاعات جمع آوری شده توسط دیگران داشت.

با وجود داشتن این عادات ناپسند، وی توانست جرم الکترون را به درستی اندازه گیری کند و در سال 1923 برنده جایزه نوبل فیزیک شود.

خطاهای پزشکی در مدت 5 سال دوبرابر شده اند

نتایج تحقیقات نگران کننده ای که توسط ژورنال اخلاق پزشکی (Journal of Medical Ethics) انجام شد نشان می دهد که در مطالعات پزشکی و زیست شناسی خطاهای کشف شده بین سالهای 2004 و 2009 دوبرابر و سرقت علمی 7 برابر شده است.

شاید "ویلیام سامرلین" از "مرکز سرطان شناسی اسلون- کترینگ"، یکی از نمونه های بارز کلاهبرداری پزشکی باشد. وی مدعی بود که اجزای پوست موش سیاه را به موش سفید بدون مشاهده هیچ علامت ردی پیوندی با موفقیت پیوند زده است.

اما در یکی از روزهای سال 1974 وی را با یک ماژیک و درحالی که مشغول دستکاری اطلاعات بود پیدا کردند (امروز بسیاری از سرقتهای علمی با استفاده از نرم افزار فتوشاپ انجام می شوند).

اما خطاهایی نیز در طول تاریخ عمل وجود داشته اند که یک سری مشکلات جدی را برای سلامت عمومی ایجاد کرده اند.
برای مثال، نتایج تحقیقی که ارتباط میان واکسن سه گانه و اوتیسم را نشان می داد 13 سال قبل در مجله معتبر پزشکی لانست منتشر شد

انتشار این خبر ترس واکسن زدن به کودکان را در میان خانواده ها برانگیخت و موجب شد که موارد ابتلا به سرخک در میان کودکانی که واکسن دریافت نکرده بودند به شدت افزایش یابد، اما 12 سال زمان نیاز بود تا این نشریه انگلیسی این مطالعه را خارج کند و مولف آن، اندرو ویکفیلد را به "اشتباه حرفه ای وخیم" متهم کرد. این پزشک امروز از فعالیت پزشکی محروم است.

نتایج بررسی‌های صورت گرفته توسط شرکت‌های عرضه کننده سی دی‌های موسیقی نشان می‌دهد، با توجه به روند پرشتاب دانلود دیجیتال موسیقی، لوح های فشرده (CD) تا پایان سال 2012 از این بازار خارج خواهند شد.

مجله Rolling Stone در مقاله‌ای تحت عنوان «آیا عمر لوح‌های فشرده به سر آمده است؟»، این مسأله را مورد بررسی قرار داده و بر اساس نظر برخی کارشناسان، زمان تقریبی پایان عمر سی دی را سه تا پنج سال آینده پیش‌بینی کرده است.

با این وجود به نظر می‌رسد که طرفداران موسیقی همچنان تمایل دارند علاوه بر نسخه های دانلود دیجیتال، سی دی موسیقی‌های مورد علاقه خود را نیز داشته باشند، اما این مسائل نیز نمی‌تواند مانع از حذف لوح‌های فشرده و جایگزین شدن تکنولوژی های جدید باشد.

طی فرایند پلاستیک سازی انسان که در چهار مرحله انجام می‌شود، لایه‌های پلیمری، جایگزین مولکول‌های آب و چربی در نمونه‌های بیولوژیکی می‌شوند.

دانشکده‌های پزشکی و باغ وحش‌ها نمونه‌های انسانی و حیوانی خود را به این مرکز ارسال می‌کنند و بدن‌ها در این مرکز پردازش می‌شوند.

برای پلاستیک‌سازی حیوانات بزرگ مانند وال، دو سال زمان نیاز است؛ اما ساخت یک انسان پلاستیکی ظرف هشت تا 12 ماه انجام می‌شود.

بدن‌های پلاستیکی تجزیه و متلاشی نمی‌شود و موزه‌ها و دانشکده‌های پزشکی می‌توانند این نمونه‌ها را با عضلات، رگ‌ها و مغز به نمایش بگذارند.

شرکت بیوتکنیک در سال 2002 میلادی در شمال چین تأسیس شد و از سال 2005 نمایشگاه انسان‌های پلاستیکی در سراسر جهان برگزار شده است.

سیستم رانش با زبان (TDS) میثم قوانلو، دانشیار مهندسی برق و رایانه موسسه فناوری جورجیا که شبیه به یک نگهدارنده دندانی دارای حسگر است با یک مغناطیس بر روی زبان کنترل شده و کاربران خود را به مرحله جدید از استقلال چه در ارتباط و در حمل‌ونقل هدایت می‌کند.

نسخه‌های پیشین این سیستم دارای یک هدست خارجی بودند که به پیگیری حرکات مغناطیس روی زبان می‌پرداختند و هرگونه تغییری در این هدست به معنی نیاز برای سنجش مجدد کل سیستم بود.

قوانلو درباره این سیستم جدید اظهار کرد: ما با انتقال حسگرها به درون دهان این مشکل را حل کرده و سیستم رانش با زبان را با پایداری مکانیکی و راحتی افزایش‌یافته‌ای که تقریبا نامحسوس است، ساخته‌ایم.

وی افزود: از آنجایی که دستگاه دندانی درون دهان قرار گرفته و از آثار دندانی برای جای‌گیری در دندانهای فرد با گیره قالب‌گیری می‌شود، از اختلالات این‌چنینی جلوگیری می‌کند.

ترتیب جدید این سیستم به نمایش حسگرهای میدان مغناطیسی بر روی هر یک چهار گوشه خود پرداخته که به شناسایی حرکات در مغناطیسی روی زبان فرد می‌پردازند.

خروجی این حسگرها سپس به طور بی‌سیم به یک برنامه خاص بر روی گوشی‌های هوشمند آی‌پاد یا آیفون ارسال می‌شود که به رمزگشایی بلادرنگ تقاضای کاربر با تعیین موقعیت مغناطیس زبان در ارتباط با دیگر حسگرها می‌پردازد.

این اطلاعات سپس به هدایت یک مکان‌نمای رایانه‌یی پرداخته یا به طور مضاعف برای کنترل فرمان یک ویلچر الکتریکی به کار می‌روند.

یک سلول ریز لیتیوم یونی قابل شارژ،‌ نیروی کل این دستگاه را تامین می‌کند که در یک پوشش ضدآب در یک دستگاه دندانی آکرلیکی قالب‌گیری شده است.

قوانلو و تیمش طی ماه‌های گذشته با تنظیمات دستگاه با هدست به انجام چندین آزمایش اولیه بر روی داوطلبانی با آسیب‌های شدید ستون فقرات پرداختند. احتمالا یکی از بزرگترین مشکلات آنها، سوراخ‌ کردن اجباری زبان فرد برای اتصال یک میخ مغناطیسی بود اما با وجود نیاز برای سنجش گاه ‌و بی‌گاه این مفهوم بدون عیب اثبات شد.

به گفته مقانلو، طی دوره‌های آزمایشی کاربران توانستند عملکرد این سیستم را فراگرفته، مکان‌یاب رایانه‌یی را سریع‌تر و دقیق‌تر حرکت داده و از میان موانع با سرعت بیشتر و برخورد کمتری عبور کنند.

گفتنی است، دکتر قوانلو تحصیلات کارشناسی خود را در رشته مهندسی الکترونیک در دانشگاه تهران و تحصیلات کارشناسی‌ ارشد  را در رشته مهندسی پزشکی در دانشگاه صنعتی امیرکبیر به پایان برده و پس از آن به آمریکا رفته و مدارج کارشناسی ارشد و دکتری را در رشته مهندسی الکترونیک از دانشگاه میشیگان اخذ کرده است.

دانه های گیاه "سیلن استنوفیلا" که به عنوان قدیمی ترین گیاه و ارگانیزمی که بر روی زمین زندگی می کرده، شناخته می شود، به واسطه سرمای سیبری در حالت خواب زمستانی قرار گرفته بود و محققان توانستند از این دانه ها به عنوان مخزنی از ژنهای منجمد برای احیای این گیاه استفاده کنند.

این موفقیت به آن معنی است که این امکان وجود دارد که تعدادی از گونه های اولیه حیات که مدت زمان طولانی از ناپدید شدن آنها از سطح زمین می گذرد، در رسوبات منجمدی در گوشه و کنار جهان پنهان شده اند. همچنین موفقیت در احیای گیاه سیلن به آن معنی است که امکان احیای حیات کشف شده بر روی سیاره های منجمدی مانند مریخ وجود خواهد داشت.

دانه های گیاه سیلن از میان لانه فسیل شده سنجاب قطبی زمینی که در عصر یخبندان در نزدیکی منطقه کنونی "کولیما" در روسیه زندگی می کرده، کشف شده است.

دانشمندان با استفاده از میکروسکوپهای قدرتمند دریافتند این دانه ها به گیاه سیلن اختصاص دارند، گیاهی کوچک با گلهای ریز سفید رنگ که هنوز هم در این منطقه می رویند. تنها تفاوت میان این دانه ها که در عمق 38 متری از زمین کشف شده اند و دانه های گیاه مدرنی که در این منطقه رشد می کنند بزرگتر بودن ابعاد دانه های جدیدتر است.

محققان بااستفاده از شیوه تاریخ گذاری رادیوکربن دریافتند سن این دانه ها از 31 هزار و 500 تا 32 هزار و 100 است. این دانه ها پس از دفن شدن به سرعت منجمد شده اند و از این رو کوچکترین تغییری در ساختار آنها ایجاد نشده است.

محققان روسی لابراتوار مطالعات خاک در مسکو می گویند این رسوبات در منطقه ای از خاک کشف شده اند که درجه حرارت آن منفی هفت درجه سانتی گراد بوده است. این محققان در محیطی کاملا استریل و با استفاده از شیوه ای نوین گیاه را از تک دانه احیا کردند. به این شکل گیاه بارور سیلن را دوباره به وجود آوردند.

بر اساس گزارش میل آنلاین، یک سال بعد این گیاه 31 هزار ساله که تفاوت زیادی با نمونه مدرن خود دارد، گل داد، میوه به وجود آورده و دانه دار شد.

"جنت جانسون" یکی از دانشمندان ارشد لابراتوار ملی لارنس برکلی جهان میکروبی را به "ماده تاریک" زمین تشبیه می کند زیرا تعداد و تنوع باکتری ها و میکروارگانیزمها به اندازه ماده ای نادیده ای که 85 درصد از جهان هستی را تشکیل داده مرموز است.

جانسون برای مثال به قاشقی از خاک اشاره می کند و معتقد است که تعداد ارگانیزمهای موجود در یک قاشق خاک بیشتر از تعداد کل ستاره هایی است که در کهکشان راه شیری وجود دارند.

دانشمندان معتقدند در هر کیلوگرم از خاک زمین 10 تریلیون میکروب وجود دارد، سیاره زمین سکونتگاه یک نانیلیون (عدد 1 که در برابر آن 30 رقم صفر قرار می گیرد) سلول است که بیشتر آنها میکروب هستند. بدن هر انسان به صورت تقریبی دارای 10 تریلیون سلول است با این همه این سلولها سکونتگاه اجتماعات میکروبی با 100 تریلیون سلول هستند.

به گفته "جک گیلبرت" میکروبیولوژیست دانشگاه شیکاگو، از نقطه نظر میکروبها، بدن انسان تنها توده ای از گوشت و بافت است که محلی مناسب برای زندگی آنها به شمار می رود؛ بدون میکروبها انسان می میرد اما بدون انسان، میکروبها سکونتگاه خود را به موجود دیگری انتقال می دهند.

مشکل اینجاست که کمتر از 10 درصد از گونه های متنوع میکروبها در لابراتوارها کشت داده شده اند و مابقی آنها در جهان و فراتر از دسترس دانشمندان قرار دارند و این همان بخشی از ناتوانی بشر است که "پروژه میکروبیوم" تصمیم دارد در آن تغییری بزرگ ایجاد کند.

طی یک سال گذشته بیش از 100 محقق از مناطق متفاوتی از قبیل دره خشک آنتراکتیکا، صحرای بزرگ هند و چشمه های آب "یللوستون" نمونه برداری کرده و این نمونه ها برای ثبت شدن اجتماعات ارگانیزمی که در کنار مورچه ها، "ایگوآنا"ها و دیگر جانداران زندگی می کنند به پایگاه این پروژه ارسال می شوند.

این پروژه با پروژه ای دیگر به نام "میکروبیوم انسان"، با هدف مطالعه بر روی میکروبهای درون و بیرون بدن انسان، ترکیب می شود.

به گفته جانسون طی اولین سال از اجرای پروژه میکروبیوم زمین 60 هزار نمونه جمع آوری شده اند. محققان به جای کشت دادن این نمونه ها توالی ژنتیکی آنها را به دست می آورند تا بیشترین تعداد ممکن از ژنوم میکروبها را در کنار یکدیگر جمع آوری کنند.

بر اساس گزارش MSNBC، هدف نهایی این دو پروژه ایجاد اطلسی از ژنهای میکروبی است که بتواند محققان را به صورت منطقه ای درباره میکروبها و میکروارگانیزمهای نقاط مختلف جهان راهنمایی کند.

در نهایت دانشمندان امیدوارند این پروژه به جایی برسد که به واسطه اطلاعات جمع آوری شده امکان پیش بینی تغییرات آینده اکوسیستم به وجود بیاید.