در پایان عمر ستارگان خورشیدمانند، لایه‌های ستاره جدا می‌شوند و به‌شکل یک سحابی در اطراف بقایای ستاره باقی می‌مانند. تازه‌ترین تحقیقات نشان می‌دهد در این مرحله، ستاره از دنباله‌دارها تغدیه خواهد کرد.

هنگامی که خورسید می‌میرد، تنها زمین نیست که محکوم به فنا خواهد بود. تباهی گریبان دنباله‌دارهایی را که در مرزهای خارجی منظومه شمسی قرار دارند نیز خواهد گرفت.

 این نتیجه بر اساس تحقیق جدیدی در مورد رفتار سحابی‌‌های سیاره‌نما بدست آمده است، ابرهایی از گاز داغ که در آخرین مراحل زندگی ستاره‌ای هم‌اندازه خورشید اطرافش را فرا می‌گیرند.

به گزارش نیوساینتیست، دو روش برای محاسبه فراوانی عناصر در سحابی‌‌های سیاره‌نما وجود دارد: یکی بررسی نور گسیل‌شده در زمان بازترکیبی الکترون‌ها و اتم‌های یونیزه (اتم‌ها در حالت معمولی خنثی هستند، زیرا تعداد الکترون‌های بار منفی با پروتون‌های بار مثبت هسته برابر است؛ اما وقتی اتمی الکترون از دست بدهد یا الکترون اضافی بدست آورد، یونیزه می‌شود)؛ یا بررسی انرژی حاصل از اتم‌هایی که در برخوردهای پرانرژی برانگیخته شده‌اند.

با این حال این دو شیوه نتایج کاملا متفاوتی در بر دارند، تفاوتی که دانشمندان را ده‌ها سال است سردرگم کرده است.

اکنون ویلیام هنی، از دانشگاه ملی خودگردان مکزیکو در مکزیکوسیتی و گرازینا استاسینسکا از رصدخانه پاریس فرانسه پیشنهاد داده‌اند مواد حاصل از تبخیر دنباله‌دارها، می‌تواند باعث بروز اختلاف در نتایج بازترکیبی الکترون‌ها و اتم‌های یونیزه شود .

دلیل این مسئله این است که بسته‌های گاز عناصر سنگین ممکن است در فضا تشکیل شوند، و این در صورتی است که یک دنباله‌دار در مرزهای خارجی منظومه به‌وسیله یک ستاره در حال مرگ در مرحله غول سرخ، یا سحابی سیاره‌نمای پس از آن تبخیر شود.

شایان ذکر است این اتفاق برای خورشید نزدیک به 5 میلیارد سال دیگر روی خواهد داد.

سحابی سیاره‌ای یک ستاره درحال مرگ است که لایه‌های بیرونی اش فروریخته است؛ این سحابی زمانی شکل می‌گیرد که یک ستاره شبه خورشید از تمامی هیدروژن درون هسته خود استفاده کرده و به یک غول سرخ با شعاع بسیار بزرگ تبدیل می‌شود.

در نخستین بررسی سیستماتیک سحابی های سیاره ای با استفاده از اشعه ایکس، تصاویر حیرت انگیزی از چهار ستاره در حال مرگ توسط رصدخانه اشعه ایکس چاندرا ناسا تهیه شده است.

این تصاویر بخشی از برنامه بررسی 21 سحابی سیاره‌ای در فاصله پنج هزار سال نوری با زمین محسوب می شود.

تیم تحقیقاتی موسسه تکنولوژی روچستر به سرپرستی «جوئل کاستنر» در سال 2011 میلادی برنده یک دوره تحقیقاتی هفت روزه در رصدخانه چاندرا برای بررسی و عکسبرداری از سحابی های سیاره ای شد و با توجه به موفقیت های بدست آمده، این تیم برنده یک دوره مطالعاتی هشت روزه دیگر در این رصدخانه شده است.

این تصاویر با جزئیات بسیار دقیق، سحابی های سیاره ای NGC 6543 معروف به چشم گربه، NGC 7662، NGC 7009‌ و NGC 6826‌ دیده می شوند؛ اشکال متفاوت آنها ناشی از بادهای پر سرعت هسته ستاره در حال مرگ است.

رعت هسته ستاره در حال مرگ است.

محققان ناسا موفق شدند پس از بررسی داده های گرمای اقیانوسی و اطلاعات ماهواره ای، انرژی گم شده زمین را در اعماق اقیانوس کشف کنند

دو سال قبل محققان مرکز ملی تحقیقات جوی در بولدر آمریکا، در تحقیق خود مدعی شدند که تناقضات موجود در اطلاعات ماهواره ای از گرمای زمین و اندازه گیری گرمای اقیانوس، نشانه ای از انرژی گم شده در زمین است

اما آیا واقعا انرژی گم شده ای وجود دارد یا اشتباهی در محاسبه دانشمندان در خصوص انرژی جذب شده از خورشید و بازتابش آن به فضا روی داده است؟

ادامه مطلب ...


موضوع مطلب :

تلسکوپ فضایی بزرگ «هابل» اخیرا یک سیاهچاله عظیم را که در حاشیه یک کهکشان بزرگ در حرکت است کشف کرده است

با وجود تمایل انسان برای بررسی ستارگان، محدودیت‌هایی به دلیل سفر در سرعت کمتر از نور وجود داشته و حتی با دستیابی به این سرعت نیز باید سالیان دراز برای چنین سفرهایی منتظر ماند.

اگرچه هیچ چیز نمی‌تواند سرعت نور را بشکند، دانشمندان همیشه سفرهای فضایی با استفاده از قابلیت رانش تاب‌دار آلکابیر را در نظر داشته‌اند که در آن فضانوردان می‌توانند فضا و زمان را بر خود خم کرده و از میان راه‌های گریز در فضا حرکت کنند.

معادلات مبتنی بر قوانین نسبیت، این سرعت تاب‌دار را در حالت نظری ممکن کرده اما انرژی مورد نیاز برای به واقعیت پیوستن آن نیازمند جرم و انرژی یک سیاره اندازه مشتری است.

نظریه‌های میگوئل آلکابیر، فیزیکدان مکزیکی از شکل عملی بیشتری برخوردار بوده و یک حلقه را اطراف فضاپیماهای کروی شکل مطرح کرده‌اند که با فضای روبروی فضاپیما تماس داشته و فضای پشت آن را گسترش می‌دهد.

این امر می‌تواند سفرهای سریع‌تر از نور را در صورتی ممکن سازد که فیزیکدانان نجومی بتوانند انرژی به اندازه یک سیاره را جمع‌آوری کرده یا نیروی لازم را از یک ابرنواختر بگیرند.

«هارولد سانی وایت» از مرکز فضایی جانسون ناسا در سمپوزوم 100 سال کشتی فضایی که نشستی برای دانشمندان، نویسندگان و فلاسفه در هوستون بود، اظهار کرد که نظریه‌های جدید به انسان اجازه خواهد داد تا با انرژی کمتر به چنین سرعتی دست یابد.

وایت در سخنان خود با حاضران در این نشست گفت که به جای پیوست یک فضاپیما در یک حباب زمان فضا، خودروی فضایی می‌تواند درون یک شکل دونات مانند قرار گیرد، بدین معنی که رانش تابدار می‌تواند نیروی خود را از جرمی برابر با اندازه فضاپیمایی مانند وویجر 1 به دست بیاورد که به اندازه یک خودروی کوچک است.

وی در گفت‌وگو با سایت اسپیس بیان کرد: یافته‌هایی که من امروز ارائه کردم می‌تواند این نظریه را از شکل غیرعملی به یک حالت امکان‌پذیر و ارزشمند برای پژوهش‌های بیشتر تغییر دهد.

وایت افزود: کاهش انرژی اضافی محقق شده با نوسان شدن حباب یک گمان جالب بوده که ما در آزمایشگاه به بررسی آن مشغول هستیم.

وایت و تیم وی مشغول آزمایش یک نسخه کوچک از یک رانش تابدار در آزمایشگاه خود با استفاده از لیزر برای تابدار کردن فضا و زمان در شکل کوچک‌ شده آن به اندازه یک بخش در 10 میلیون هستند.

«کنجکاوی» که در تاریخ پنجم آگوست (15 مرداد) بر سطح دهانه گیل فرود آمده است، در نخستین گردش بر سطح سیاره سرخ مسافتی در حدود یک زمین فوتبال را طی کرده و رد چرخ‌های آن از فضا قابل مشاهده است.

ادامه مطلب ...


موضوع مطلب :