به گفته ی پژوهشگران ، انتشار گوگرد آتشفشانی از رشد عوامل سازنده ی متان در محیط جلوگیری می کند .آتشفشان ها از طریق متوقف ساختن باکتری های تولید کننده متان ، قادر به خنک کردن محیط زیست هستند . 

پیش از این دانشمندان معتقد بودند که فعالیت های شدید آتشفشانی می تواند دست کم تا دو سال زمین را خنک نگه دارد .زیرا آتشفشان ها با پرتاب ذرات معلق و مواد شیمیایی مختلف در هوای کره ی زمین (اتمسفر) ، و با ایجاد ابرهایی از این مواد پرتاب شده موجب بازتابش پرتوهای خورشیدی به طرف فضای بیرونی هوا کره می شوند . 

ولی اخیراً "وینسنت گاوسی " یک ژئوفیزیکدان از دانشگاه کینس انگلستان اظهار کرده است که گاز گوگرد دی اکسید موجود در غبارهای آتشفشانی نیز به طور غیر مستقیم می تواندبر روی محیط زیست زمین تاثیر گذارباشد . با ریزش باران اسیدی این گازها می توانند باکتری های دوستدار گوگرد را در تالاب ها تغذیه کنند وتا آنها نیز به نوبه خود بتوانند باکتری های تولید کننده متان را از دور رقابت خارج کنند . وبه این ترتیب از مقدارمتان منتشر ه در هواکره می کاهند .جالب است بدانید در حدود نیمی از متان جهان - متان یک گاز گلخانه ای قویتر از گاز کربن دی اکسید است که موجب گرم شدن سیاره زمین می شود - ناشی از باتلاق های ذغال سنگ و شالیزار های برنج است . 

گاوسی و همکارانش به منظور شبیه سازی اثرات گوگرد بر روی باکتری ها دریک فعالیت آتشفشانی ، مقداری ماده معدنی سدیم سولفات را به باکتری های موجود در باتلاقهای شمال شرقی اسکاتلند افزودند و نتایج را مورد بررسی قرار دادند .آنها در سال 1990 با کوددهی منطقه مورد نظر ، مشاهده کردند که میزان متان منتشره در دوسال بعد تا 40% کاهش یافته است . و 5 تا 10 سال وقت لازم هست تا تولید و انتشار متان در آن منطقه به حالت اول خود باز گردد نتایج کامل این تحقیقات در یک مقاله ژئوفیزیکی منتشر شده است. 

با وجود این که گوگرد دی اکسید علاوه بر منبع طبیعی (فعالیت های آتشفشانی ) دارای منبع انسانی(کارخانه ها و نیروگاه ها) نیز هست ولی گاوسی تاثیر منبع اول را بر خنک کردن محیط زیست موثرتر می داند . استدلال وی بر سرد شدن ناگهانی محیط زیست زمین در میلیونها سال پیش از راه اندازی کارخانه هاست در آن دوران با توجه کوددهی طبیعی باتلاق ها و پدیده ای که در بالا ذکر شد به سرعت آب و هوا تغییر می کند و دمای زمین به شدت کاهش می یابد. 

او معتقد است که در 50 میلیون سال پیش ، باتلاق های وسیع در سطح زمین وجود داشت که با تولید گاز گلخانه ای متان موجب گرم شدن هواکره ی زمین شده بودند . ولی با گذشت زمان فوران های شدید آتشفشانی با انجام ساز و کار گفته شده در بالا، مهمترین عامل برای خنک شدن سریع آب و هوای سیاره زمین بودند.

منبع: arsachem

سبکترین ماده جامد با کمترین چگالی ، ماده ای است موسوم به (آئروژل) . به عقیده لورنس لیورمور از آزمایشگاه ملی ، ترکیب اجزای سازنده آئروژل شامل   8/99%  هوا   و  2/0 %   سیلیسیم اکسید می باشد .

چگالی آئروژل 9/1 گرم بر سانتیمتر مکعب است . این ماده اگرچه میتواند رنگی هم باشد ولی معمولاً همانند دود سفید ، نیمه شفاف و متمایل به آبی کم رنگ به نظر می رسد .

آئروژل به طور باورنکردنی یک عایق حرارتی بسیار خوب است . در زیر تصویر مشهوری از آئروژل بیانگر این واقعیت است، که با وجود روشن بودن یک مشعل داغ در زیر ورقه ی نازکی از آئروژل می توان چند مداد شمعی را بدون اینکه ذوب شوند بر سطح دیگر این ورقه نگه داشت .

ناسا (سازمان هوانوردی و فضانوردی آمریکا) از آئروژل آمیخته به رنگ سیاه برای محافظت مریخ پیماهای خود از خطر تابش های فروسرخ خورشیدی بهره جسته است . دانشمندان معتقدند پوششی از این ماده برروی بدنه ی فضاپیماها می تواند در به دام انداختن ذرات خطرناک بین ستاره ای یا ذرات ناشی از یک ستاره دنباله دار به طور موفیت آمیزی عمل کند.

به اعتقاد کارشناسان ناسا ،  قطعه بزرگی از آئروژل در حد و اندازه ی  یک انسان بالغ ، تنها 455گرم  ( کمتر ازیک پوند ) وزن دارد و قادر است جسمی به وزن 500 کیلوگرم را پشتیبانی کند . این ماده در حال حاضر بسیار گران بوده و فراهم کردن آن برای استفاده های شخصی تقریباً غیر ممکن است .

منبع: arsachem

یک دانشجوی ترک تحصیلی پس از یک دعوای خیابانی و تحمل ضربات بسیار به مغزش،‌ اکنون از یک نبوغ منحصر به فرد ریاضیاتی برخوردار شده که وی را قادر به مشاهده فرمول‌های ریاضی و رسم آنها به شکل نمودارهای خارق‌العاده و پیچیده کرده است.

تلسکوپ فضایی «هابل» نشان داده است که ستاره‌های جوان پنج برابر سریعتر از ستاره‌های عادی، سفر می‌کنند. تلسکوپ هابل آنها را از روی آثاری که بر جای گذاشته‌اند، دنبال کرده است. مشاهدات نجومی با کمک این تلسکوپ نشان می‌دهد که این ردپاها تا چندین تریلیون مایل ادامه پیدا می‌کنند.

این سرعت حدودا بییش از 112 هزار مایل در ساعت است.

دانشمند‌ان آژانس فضایی آمریکا (ناسا) درباره آنچه که با تلسکوپ هابل مشاهده کرده‌اند، می‌گویند: ردپای این ستاره‌های جوان و پرسرعت درست شبیه به اثر حرکت یک قایق سریع بر روی آب، در گاز بین ستاره‌یی باقی‌ می‌ماند و قابل مشاهده است.

نتایج این تحقیق در نشست انجمن اخترشناسی آمریکا در شهر لونگ بیچ در آمریکا ارائه شد. کشف این ستاره‌ها اخترشناسان را شگفت زده کرده است، چون آنها در مطالعات خود در واقع به دنبال این تولیدکنندگان اصلی ستاره‌ای نبوده‌اند.

دانشمند‌ان ناسا می‌گویند: این ستاره‌های جوان مانند گلوله‌هایی هستند که از یک سلاح بین ستاره‌یی شلیک می‌شود. این تیم تحقیقاتی تاکنون 14 ستاره جوان از این نوع را پیدا کرده‌اند که همگی در درون کهکشان راه شیری و در فاصله چندین هزار سال نوری از زمین قرار دارند .

منبع: فیزیک هوپا

دکتر حبیب خسروشاهی دانشیار پژوهشگاه دانش‌های بنیادی و مدیر علمی طرح رصدخانه ملی ایران است.
این استاد و پژوهشگر ایرانی که حدود 4سال پیش پس از اتمام تحصیلات دکتری در «مرکز تحصیلات تکمیلی در علوم پایه زنجان» به عضویت هیئت علمی دانشگاه «بیرمنگام» انگلستان درآمده، به‌عنوان پژوهشگر اصلی گروه تحقیقات کهکشان‌های فسیلی این دانشگاه که از معتبرترین و فعال‌ترین گروه‌های پژوهشی در این زمینه در دنیاست، نقش کلیدی در یافته‌های اخیر این گروه از جمله شناسایی نزدیکترین و پرجرم‌ترین کهکشان‌های فسیلی و چند کهکشان فسیلی دیگر و نظریه‌های بدیع ارائه شده در زمینه این گروه‌های کهکشانی داشته و تحقیقات اخیر وی بازتاب وسیعی در محافل و رسانه‌های علمی جهان داشته است.
زمینه‌های اصلی تحقیقات دکتر خسروشاهی، بررسی کهکشان‌های گروه‌ها و خوشه‌های کهکشانی، روند تشکیل و تحول آنها و ارتباط ساختار کهکشان‌ها با محیط پیرامون آنها (گاز یا ماده میان کهکشانی در خوشه‌های کهکشانی) است.
با دکتر خسرو شاهی در زمینه انواع رصدگرها، نقش نجوم در توسعه دانش، کشفیات کهکشانی جدید و وضعیت نجوم در ایران گفت‌وگو کرده‌ایم.
چه نوع رصدهایی توسط منجمین انجام می‌شود و اینها از نظر علمی چه تفاوت‌هایی با همدیگر دارند؟
در گذشته نجوم به این شکل بوده که افرادی که رصد‌های اپتیکی انجام می‌دادند روی اجرام دیده شده در ناحیه اپتیکی و منجمینی که رصد‌های رادیویی انجام می‌دادند روی اجرام مشاهده‌شده در ناحیه رادیویی و ناحیه انرژی‌های بالا مثل گاما، تمرکز داشتند. امروزه در نجوم حرفه‌ای، مرز طول موج‌ها شکسته شده؛ یعنی در 10‌سال گذشته و با شروع قرن 21 مرز واضحی بین این طول موج‌ها وجود ندارد. کسانی که روی نجوم اپتیکی کار می‌کنند در ناحیه رادیویی هم فعالیت دارند و کسانی که روی اجرام آسمانی در ناحیه رادیویی کار می‌کنند در ناحیه‌های انرژی‌های بالا هم فعالیت دارند. به این دلیل که مانند فیل در تاریکی، از یک جرم چند تفسیر نداشته باشیم.
در مطالعه چند رنگی سیستم‌های کهکشانی در دانشگاه بیرمنگام، ما وارد چنین طرحی شدیم و در سال 2005 و 2006 طی مطالعات و تحقیقات موفق شدیم یکسری گروه‌های کهکشانی فسیلی را کشف کنیم که از جمله آنها یکی از پرجرم‌ترین فسیل‌های کهکشانی نزدیک به کهکشان خودمان است.
چرا می‌گویید فسیل کهکشانی؟
مجموعه‌های کهکشانی، بسیار قدیمی هستند؛ یعنی در لحظات آغازین عالم به وجود آمده‌اند. البته از نظر عمومی و رویت، آنها تفاوتی با خوشه‌های کهکشانی دیگر ندارند اما وقتی در اطراف آنها پرتوهای نوری قدرتمند می‌بینیم متوجه می‌شویم که آنها احتمالا در هم ادغام شده‌اند و کهکشان بسیار بزرگی را تشکیل داده‌اند. پرتوهای اطراف آنها هاله اشعه ایکس است که به خاطر سیال بودن دچار تغییر شده و وارد پروسه ادغام نمی‌شود. همین مسئله باعث می‌شود متوجه شویم که اینها چند کهکشان بوده‌اند و اکنون در هم ادغام شده‌اند.
این کشفیات چگونه صورت گرفت؟
این کشفیات با استفاده از خواص چندرنگی بود؛ یعنی آنها در ناحیه پرتوهای ایکس کشف شدند و این کار به وسیله تلسکوپ‌های فضایی که به‌طور اختصاصی به همین منظور ساخته شده‌اند صورت گرفت. بعد با ترکیب داده‌های اپتیکی به دست آمده از رصد‌های زمینی موفق به کشف آن شدیم.
این کشف، پوشش خبری جهانی داشت و تمام وب‌سایت‌های نجومی به تمام زبان‌های دنیا آن را پوشش دادند و سازمان فضایی آمریکا، ناسا و سازمان فضایی اروپا در بخش پرتوهای فضایی آن را منتشر کردند. این فعالیت‌ها همچنان ادامه دارد و ما همچنان مشغول پردازش پرتوهای رادیویی این فسیل‌ها هستیم که برخی از آنها به نتیجه رسیده و برخی هنوز در حال تجزیه و تحلیل هستند. الان هم در ایران چند نفر از دانشجویان و محققان ایرانی روی این طرح کار می‌کنند و ما در ارتباط با دانشگاه بیرمنگام هستیم.
ما در ایران چیزی به نام نجوم مشاهداتی داریم یا بیشتر نجوم نظری بوده است؟
نجوم حرفه‌ای رصدی ایران بسیار مغفول مانده و متخصصین و منجمین رصدی ما در طول 30 سال گذشته دسترسی به امکانات رصدی مدرن نداشته‌اند و به آن چیزی که قبلا بوده اکتفا کرده‌اند. به خاطر همین محدودیت، نجوم و کیهان شناسی در ایران جنبه‌نظری پیدا کرده است. در حالی که نجوم یک علم مشاهداتی است که متأسفانه در ایران چندان مورد توجه قرار نگرفته است. من نمی‌دانم باید خوشحال باشم یا ناراحت که شاید تنها کسی بوده‌ام که در این 10‌سال گذشته با طیف وسیعی از تلسکوپ‌های مدرن کار کرده‌ام.
از جمله با رادیو تلسکوپ‌ها، تلسکوپ‌های پرتو ایکس و تلسکوپ هابل. البته متأسفم که چرا در میان یک جمعیت 70‌میلیونی تنها یک نفر توانسته این کار را بکند. ما نیاز بسیار بیشتری به این نوع فعالیت‌ها برای رشد نجوم حرفه‌ای داریم. می‌توانم ادعا کنم که حتی در میان منجمین دنیا نیز از جمله معدود کسانی هستم که در این طیف وسیع رصد انجام داده است و این را لطف خدا می‌دانم و آن را مدیون کمک‌های کسانی می‌دانم که خوش فکر و حامی من بوده‌اند، به‌خصوص دانشکده علوم پایه دانشگاه زنجان و به ویژه دکتر یوسف ثبوتی که استاد من هستند.
درخصوص سال جهانی نجوم نظر شما چیست؟ و اصولا نجوم چه اهمیتی دارد؟
انجمن جهانی نجوم و یونسکو برای اینکه اهمیت نجوم را به جهان نشان بدهند و اینکه انسان را به کنجکاوی نسبت به محیط خودش تشویق کنند امسال را سال نجوم اعلام کردند. الان در زمینه نجوم تحولات بسیار مهمی رخ داده منتهی بسیاری از مردم هنوز مطلع نیستند که از نظر فناوری چه اتفاقاتی افتاده است و این چه تاثیری می‌تواند در درک ما از پیدایش عالم داشته باشد. الان در دنیا تلسکوپ‌های 8 و 10 متری رایج هستند.
الان دنیا به طرف تلسکوپ‌های 30 و 40 متری حتی 100 متری حرکت می‌کند. اما هر بار که این تلسکوپ‌ها ساخته می‌شوند به تعدادی از سؤالات بشر پاسخ داده می‌شود اما به همان اندازه نیز سؤالات بیشتری پیش روی آنها گذاشته می‌شود. بنابر این جاه‌طلبی و تلاش برای ساخت تلسکوپ‌های بزرگ کمک می‌کند که ما به چشمه‌های نجومی اطراف خودمان و نحوه پیدایش آنها پی ببریم. به هر حال در خارج از جو زمین این جاه‌طلبی ادامه دارد والان ده‌ها تلسکوپ فضایی در خارج از جو زمین فعال هستند و داده‌های رصدی را به زمین مخابره می‌کنند که توسط متخصصان این حوزه مورد پردازش و تحلیل قرار می‌گیرد.
سال جهانی نجوم برای عمومی کردن نجوم و شناساندن آن به مردم است. سال جهانی نجوم در هر کشوری به نوعی استنباط می‌شود. در کشورهای پیشرفته آنها می‌خواهند جوان‌ها را به سوی علوم فیزیکی، الکترونیک، کامپیوتر، مکانیک و ریاضی راغب کنند. این مسئله برای آنها بسیار مهم است چون آنها هم کمبود متخصص دارند. در کشورهای در حال توسعه، سال جهانی نجوم باعث می‌شود تا دانش نجومی در آنها رشد پیدا کند. این باعث می‌شود تا به مسائل نگاهی علمی داشته باشند. در این صورت می‌توان مشکلات را حل و حتی در جهت فقرزدایی حرکت کرد.
ما در کشوری مثل ایران، شرایط متفاوتی داریم. در ایران نجوم آماتوری بسیار با ظرفیت است و یکی از بهترین‌ها در دنیا به شمار می‌رود اما نجوم حرفه‌ای مدرن مغفول مانده است؛ یعنی نیاز ما مانند کشورهای غربی نیست چون آنها به‌دنبال گسترش عمومی نجوم درمیان مردم خود هستند و ما این را داریم. هر کشوری بهره برداری خودش را از سال جهانی نجوم می‌کند. ما باید از این فرصت استفاده و مزایایی را که این دانش در بخش فناوری و علوم کشورمان می‌تواند برای ما به ارمغان بیاورد تشریح کنیم. یکی از مسائلی که باید برای ما روشن شود فرق نجوم با آسترولوژی (نجوم غیرفیزیکی و ماورایی، پیشگویی، فال و...) است. سال جهانی نجوم باید این را روشن کند.
توسعه دانش نجوم در ایران چه تاثیری در ارتقای سطح علمی کشور ما دارد؟
نجوم علمی است که محبوب مردم است و بزرگترین حامیان این علم مردم هستند. نجوم حرفه‌ای امروزه محتاج ابزار حرفه‌ای و فناوری است. برای توسعه نجوم باید فناوری‌های نوین آن نیز وارد کشور شود که این می‌تواند در بخش‌های وسیعی از کشور کاربرد داشته باشد. یک تلسکوپ حرفه‌ای یک ابزارعظیم چند 10‌تنی است که با دقت بسیار بالا با حدود یک ده هزارم ثانیه قوسی در حرکت است. همین که چگونه این را نصب و اجرا کنیم یک تجربه علمی خوب برای ماست. این مسئله از نظر سیستم‌های الکترومکانیکی هم بسیار مهم است.
بعد از اینکه داده‌های نجومی از رصدگرها و آشکار سازها بیرون آمد نیاز به پردازشگرهای عظیم و نرم‌افزارهای بزرگ داریم تا اطلاعات موجود در این داده‌ها را استخراج کرده و آنها را تبدیل به تولید علمی کند. تولید علم را در ایران بیشتر با تولید مقاله می‌سنجند اما متأسفانه به این نکته توجه ندارند که بسیاری از این مقالاتی که منتشر می‌شود عملا مبتنی برهیچ آزمایشی نبوده و کاملا جنبه‌نظری دارد. اگر در تولید علم صرفا به تولید مقاله اکتفا کنیم، آزمایش را از دست داده‌ایم. علم با آزمایش شروع شده است. ده‌ها تلسکوپ در دنیا هستند که بررسی داده‌های آنها می‌تواند منجربه تولید علم در شاخه نجوم شود. بنابراین تولید علم ممکن است به شکل مقاله بیرون نیاید اما تجربه بسیار بزرگی برای کشور محسوب می‌شود. بسیاری از فناوری‌ها قبل از عمومی شدن در نجوم مورد استفاده قرار گرفته است؛ مثلا همین دوربین‌هایی که در موبایل‌های امروزی یا دوربین‌های دیجیتال به کار گرفته شده، 40 سال پیش در نجوم استفاده می‌شده است.
توجه کنید که ما در ایران حتی در بسیاری از زمینه‌های علمی، کسانی که بتوانند تحولات علمی دنیا را درک کرده و آنها را تبدیل به متون قابل فهم برای مردم کنند نداریم. مثلا در برخی رشته‌های نجوم، به‌صورت معدود یک نفر را داریم که این قابلیت را دارد. در بسیاری از رشته‌های نجوم حتی یک متخصص هم نداریم و این یک عیب بزرگ برای ایران است. شاید در علوم دیگر هم این اشکال وجود داشته باشد. به هر حال ما موظف به رفع این اشکال در رشته نجوم هستیم.

منبع: همشهری آنلاین

چراغ‌های که توسط پژوهشگر دانشگاه سویل طراحی شده‌اند، می‌توانند بدون اتصال به شبکه برق و با استفاده از انرژی خورشیدی و باد خیابان‌های شهر را روشن کنند. تا 95% این چراغ‌ها قابل بازیافت خواهند بود.

چراغ‌های روشنایی که در سطح شهر مورد استفاده قرار می‌گیرند، تمام 365 شب سال را روشن هستند و در مقابل، تمام ساعت‌های روز را در معرض نور خورشید قرار دارند. به همین دلیل است که یکی از بهترین ابزارهای ممکن برای استفاده از انرژی خورشیدی به‌شمار می‌روند. چندین سال است که شارپ و شرکت‌های متعدد دیگری به تولید چراغ‌های خورشیدی برای روشن کردن خیابان‌ها اقدام کرده‌اند. اما پژوهشگران دانشگاه سویل اسپانیا موفق به تولید چراغ‌هایی شده‌اند که با استفاده از انرژی خورشید و باد به چراغانی کردن خیابان‌ها می‌پردازند.

به گزارش گیزمگ، این چراغ که توسط ماریا جیسوس آویلایس اختراع و به دلیل استفاده همزمان از دو سیستم متفاوت برای تأمین انرژی Holonic Streetlamp نامیده شده، یک چراغ خیابانی متشکل از پنل‌های فتوولتائیک پلی‌کریستالین است که در بالای این ساختار قرار گرفته و همزمان یک توربین بادی عمودی در بخشی از پایه آن که از فولاد گالوانیزه ساخته شده، تعبیه شده است.

توان تولید شده توسط پانل‌های خورشیدی و توربین بادی به دو باتری ژل‌سرب 12 ولتی منتقل خواهند شد که می‌توانند با باتری‌های یون‌لیتیوم جایگزین شوند و در محفظه‌ای زیر زمین و زیر پایه چراغ‌ها قرار می‌گیرند. هنگامی که حسگرهای یک سلول نوری مجتمع، فرارسیدن شب را نشان دهند؛ این باتری‌ها تأمین انرژی مورد نیاز آرایه‌ای از لامپ‌های ال.ای.دی را آغاز خواهند کرد. شدت روشنایی این لامپ‌ها در نهایت حدود 3520 لومن خواهد بود که می‌توانند برای شدت روشنایی کمتر یا روشن و خاموش شدن برنامه‌ریزی شوند.

این سیستم می‌تواند در برابر وزش باد با سرعت نزدیک به 140 کیلومتربرساعت دوام بیاورد و در طیفی از دمای محیط از منفی 30 درجه سانتی‌گراد گرفته تا نزدیک به 40 درجه سانتی‌گراد به کار ادامه دهد. متأسفانه این طیف دمایی آن‌قدر زیاد نیست که بتواند استفاده از این چراغ‌های را در بسیاری از مناطق جهان ممکن سازد.

از مزایای استفاده از این چراغ‌ها که بدون نیاز به شبکه الکتریکی کار می‌کنند، می‌توان به تنظیم آنها و نظارت توسط سیستم مدیریت از راه دور اشاره کرد. علاوه بر این می‌توان در صورت نیاز آنها را به شبکه برق شهری متصل کرد و زمانی که ضرورتی وجود دارد از توان تولید شده توسط آنها بهره برد. عمر مفید این چراغ‌ها باید حداقل 50هزار ساعت باشد، آنها زمانی که از کار بیفتند نیز تا 95درصد قابل بازیافت و برگشت به طبیعت خواهند بود.

در حال حاضر دفتر انتقال فناوری دانشگاه سویل دارد تلاش می‌کند بازارهای متعددی برای این چراغ‌ها ایجاد کند. این دفتر رقبایی مانند «اربن گرین انرژی» دارد. این شرکت چراغ‌های روشنایی خیابان هیبریدی تولید می‌کند که با نیروی خورشید و باد کار می‌کنند.

منبع: خبرآنلاین