شرکت "ویرجین" تنها در زمینه ماموریتهای فضایی فعالیت ندارد، این شرکت در موسسه زیرشاخه "ویرجین اوشنیک" قصد دارد اولین زیردریایی سرنشین دار خود را به اعماق اقیانوس آرام و به میان "گودال ماریانا" بفرستد.

این شرکت قصد دارد با ارسال زیردریایی خود رکورد نفوذ به عمیقترین بخشهای دریا که تا به حال انسانها در آن به غواصی پرداخته اند را بشکند. گودال ماریانا عمیقترین نقطه زیر دریا در کل سیاره زمین است.

تا به حال تنها دو انسان توانسته اند در سال 1960 خود را به این گودال برسانند. شدت فشار در این گودال هزار و 100 بار بیشتر از فشار در ارتفاع سطح دریا است، فشاری که می تواند هر زیردریایی را مانند یک قوطی آلومینیومی در هم خرد کند.

بر اساس گزارش پاپ ساینس، همچنین درجه حرارت در این عمق از دریا منجمد کننده است و در این شرایط شرکت ویرجین قصد دارد یک انسان را به تنهایی به این گودال بفرستد تا قابلیت اولین زیردریایی سرنشین دار خود را برای سفر به عمیقترین بخشهای جهان بیازماید.

این اولین باری است که بخشی از دیوار چین در خارج از چین کشف می شود. دیوار بزرگ چین در حقیقت متشکل از ساختارهای متفاوتی است که طی دورانهای مختلف ساخته شده است.

این ساختار جدید که هزاران سال پنهان باقی مانده بود و در نقشه های با نام دیوار چنگیزخان مشخص شده بود، در صحرای گُبی مغولستان کشف شد و محققان دریافتند که این ساختار بخشی از دیوار چین است. محققان با استفاده از نرم افزار گوگل ارث، GPS و دیگر ابزارهای تخصصی این ساختار جدید را در استانی در 25 مایلی شمال مرز چین-مغولستان کشف کردند.

ارتفاع این دیوار 2.5 متر است و از خاک و شاخه های بوته های بیابانی به نام "ساکسائول" ساخته شده است. در بخشی دیگر در فاصله 15 مایلی از این دیوار محققان دیواری مشابه را یافتند که از مسیر مسطح خود منحرف شده و به میان دماغه آتشفشانی باستانی کشیده شده است.

سن دقیق این دیوار هنوز مشخص نشده است زیرا دیوار چین ساختاری یکپارچه نیست و هر بخش از آن توسط سلسله پادشاهی متفاوتی و در مسیرهای متفاوتی ساخته شده است.

با این همه بیشترین بخش این دیوار یعنی در حدود چهار هزار مایل از آن توسط سلسله مینگ در قرن 14 تا 17 ساخته شده است.

بر اساس گزارش میل آنلاین، محققان با دنبال کردن مسیر دیوار چین بر روی برنامه گوگل ارث و مشاهده سایه های تیره ای در امتداد این دیوار احتمال دادند این نشانه ها بخشی دیگر از دیوار چین باشند:

پژوهش تازه‌ای نشان می‌دهد تحریک قشر بینایی مغز با یک محرک الکتریکی می‌تواند حس بویایی فرد را افزایش دهد. این یافته جالب که برای اولین‌بار چنین ارتباطی را میان بخش‌های گوناگون حسی مغز نشان می‌دهد، باعث خواهد شد محققان در شناخت کنونی خود از پیچیدگی‌های زیست‌شناختی حواس گوناگون در مغز تجدیدنظر کنند.

کریستوفر پک از بخش عصب‌شناسی دانشگاه مک‌گیل و محقق ارشد این پژوهش می‌گوید: «می‌دانیم که بخش‌های تخصصی متعددی در مغز ما وظیفه دریافت حواس گوناگون مانند چشایی، بویایی، بینایی و ... را به عهده دارند و ترکیبی از داده‌های دریافت شده توسط این مراکز است که درک ما را از جهان پیرامون شکل می‌دهد.

اما چطور این اتفاق در مغز می‌افتد؛ به عبارت بهتر احتمال اثر گذاشتن یک حس روی حس‌های دیگر چقدر است؟ ما با تحریک حس بینایی به نتایج شگفت‌انگیزی رسیدیم و دیدیم که تحریک اندک این حس هم می‌تواند به حس بویایی برای درک بهتر بوها کمک کند و این نشان می‌دهد تأثیر متقابل حس‌ها در مغز از آنچه که تاکنون تصور می‌شده به مراتب بیشتر است و در همه انسان‌ها وجود دارد».

یوهان لندستورم از مرکز حواس شیمیایی مونل می‌گوید: «این تداخل حسی را که می‌تواند با تحریک یک حس به تحریک خودبه‌خودی و غیرارادی حس دیگری منجر شود، به عنوان «هم‌حسی» یا «حس‌آمیزی» می‌شناسیم و می‌تواند در فرد باعث شود رنگ اعداد را ببیند، بوها را بشنود یا کلمات را بو کند اما این تحقیق نشان می‌دهد تمامی ما انسان‌ها به درجاتی از این اختلال مبتلا هستیم».

به گزارش ساینس دیلی، این محققان برای انجام آزمون از TSM یا تحریک مغناطیسی جمجمه که به کمک آن می‌توان بخش خاصی از قشر مغز را به شیوه‌ای غیرتهاجمی تحریک کرد، استفاده کردند. آنها از داوطلبان خواستند قبل و بعد از تحریک قشر بینایی مغز آزمون بویایی ثابتی را انجام دهند. از آنجا که TSM به دقت می‌تواند منطقه مغزی هدف را تحت‌تأثیر قرار دهد، بهبود حس بویایی افراد نشان می‌داد که تداخل میان حس بینایی و بویایی وجود دارد.

جالب است بدانید این تداخل میان حس شنوایی و بویایی وجود نداشت و به همین دلیل محققان حدس می‌زنند این حس بینایی است که نقش مهمی را در ترکیب داده‌های حاصل از حواس دیگر بازی می‌کند و می‌تواند با تداخل، اثر آنها را تقویت کند. فکر نمی‌کنید از این به بعد بهتر باشد گل‌ها را با چشم‌های باز بو کنیم؟

سیستم شناور ماندن در هوا ایده شرکتی به نام "Air Danshin Systems" است که در سال 2005 و پس از وقوع زمین لرزه توهوکو تاسیس شده است.

این سیستم متشکل از شبکه ای از حسگرها، کمپرسور هوا و زیربنای ثانویه و مصنوعی در زیر کف خانه و بر روی سطح زمین است. شبکه حسگر در شرایطی که زمین حالتی ناپایدار داشته باشد آن را تشخیص داده و سیستم کمپرسور هوا در کمتر از نیم ثانیه فعال می شود تا فضای میان ساختمان و زمین را پر کند. این سیستم می تواند ساختمان را در حدود سه سانتیمتر از زمین بلند کند.

در این شرایط زمانی که زمین به شدت در حال تکان خوردن است، خانه ثابت باقی می ماند، درست مانند اینکه بر روی تشکی از هوا قرار گرفته است. در حال حاضر در حدود 88 خانه در ژاپن به این سیستم کیسه هوا مجهز شده اند.

بر اساس گزارش پاپ ساینس، نکته غیر عملی این سیستم این است که امکان نصب آن بر روی خانه هایی که ساخته شده اند وجود ندارد یا دست کم نصب این سیستم بر روی خانه های ساخته شده کاری بسیار دشوار است.

سال کبیسه هر چهار سال یکبار رخ می دهد و یک روز به تقویم سال افزوده می شود که این روز اضافه برای تطبیق تقویم با فصول مورد نیاز است.

به گفته «گرگ لاوگلین»، استاد دانشگاه کالیفرنیا، سرعت چرخش زمین در طول روز 23 ساعت و 56 دقیقه است که به طور کامل در روزهای سال تقسیم نمی شود و هر سال 365.24 روز است. این 0.24 روز اضافی هر چهار سال یکبار به صورت اضافی به تقویم سال کبیسه افزوده می شود تا هماهنگی با فصول به دست‌ آید.

این محقق که در پروژه کشف سیارات جدید در اطراف ستارگان با استفاده از تلسکوپ «کک» مشارکت دارد، معتقد است که سال کبیسه برای سیارات دیگر نیز صدق می کند.

بیشتر سیارات فراخورشیدی دوره چرخشی دارند که با دوره های مداری آنها متناسب نیست و بنابر این آنها هم سیستمی مشابه سال کبیسه دارند.

«لاوگلین» تأکید می کند: سرعت چرخش زمین در حال کند شدن است که به تدریج باعث افزایش روز می شود. اگر یک سال 365.25 روز بود، افزودن روز اضافی کارآیی داشت،‌اما هر سال به طور دقیق 365.2423 روز است که در آینده باعث بروز اختلاف زمانی شده و احتمالا تا سال 8 هزار میلادی سال کبیسه از تقویم ها حذف خواهد شد.

این حرکت دلفینها یکی دیگر از مدارک هوشمندی این آبزیان است، زیرا به واسطه آن می توانند مانند انسانها خود را با استفاده از نامشان معرفی کنند و یا به گروه های دیگر خوشامد بگویند.

محققان دانشگاه سنت اندروز می گویند یکی از اعضای گله دلفینها می تواند سوتی منحصر به فرد را به عنوان "احوال پرسی یا معرفی" از خود ایجاد کند در حالی که گله دیگر صدها متر از آنها فاصله دارند؛ سپس گله دوم به این پیام پاسخ داده و گله ها به یکدیگر می پیوندند.

شنیدن صدای سوت دلفینهای که در استخرها نگه داری می شوند پدیده ای جدید نیست اما محققان کاربرد این سوتها را در جهان طبیعت نمی دانستند؛ از این رو تصمیم گرفتند تا شنای دلفینها را در سواحل سنت اندروز پیگیری کنند. نتایج نشان داد زمانی که یک گروه از دلفینها به گروه دیگر نزدیک می شوند، یکی از دلفینها سوتی بلند می کشد.

این صدا باعث ایجاد صدایی مشابه از گروه مقابل می شود و پس از آن دو گروه با یکدیگر ترکیب شده و با هم شنا می کنند.

محققان باور دارند این صدای سوت بیشتر خوشامد گویی و احوالپرسی است تا یک اخطار. همچنین زمانی که هیچ یک از گروه ها صدای سوتی از خود ایجاد نکنند، دو گروه کاملا عادی از کنار یکدیگر عبور کرده و به یکدیگر نمی پیوندند.

بر اساس گزارش میل آنلاین، محققان همچنین احتمال می دهند این صدای سوت توسط رهبر گروه ایجاد شود تا گروه دیگر در محیطی که امکان شناسایی تصویری وجود ندارد، از طریق پیامی صوتی یکدیگر را شناسایی کنند. این احتمال نیز وجود دارد که دلفینها به واسطه این سوت نام گروه یا اعضای گروهی که قصد یافتن آنها را دارد، بازگو می کند.

این ساختارهای کاسه مانند چهار برابر ابعاد ویروس HIV هستند و می توانند در آینده به صورت خودکار از باکتری ها به عنوان سوخت استفاده کرده و برای حرکت خود انرژی رانشی ایجاد کنند.

به گفته محققان دانشگاه "ردبود" هلند این ساختار مشابه یک راکت یا موتور جت کوچک است. این ساختار به نوعی متفاوت از هسته کاتالیزوری و پوسته خارجی مجهز است و می توان از آن برای انتقال دارو استفاده کرد و یا در آینده ای دور از آنها به عنوان جراحهای روباتیک ریزی در میان عروق خونی استفاده کرد.

با این وجود این ابزار کوچک چالشهای زیادی را تا زمان تکمیل شدن در پیش رو دارد، برای مثال باید در محیطی حرکت کنند که ارتعاشات مولکولها بتوانند این ساختارها را در مسیر درست قرار دهند و همچنین باید برای سلولهای بدن آسیب زا نباشند.

از آنجایی که هر نوع سوخت داخلی در این موتورها به سرعت پایان خواهد یافت، این موتورها باید در مسیر حرکت خود ماده ای را به عنوان سوخت مورد استفاده قرار دهند.

برای ساخت این نانوموتورها، محققان از پلیمری استفاده کردند که می تواند به صورت خود به خودی به شکل کُره ای با وسعت 350 نانومتر در بیاید. این کره تا زمانی که حلال ارگانیک آن حفظ شود قابلیت انعطاف خود را نگه خواهد داشت، پس از اتمام این ماده کره به شکل دانه ای پلاستیکی درخواهد آمد.

این ساختارها در حال حاضر برای انتقال دارو مورد استفاده قرار می گیرند اما اکنون محققان توانسته اند موتوری را درون این کره ها قرار داده و به آنها توانایی حرکت بدهند. محققان برای ایجاد شکلی کاسه مانند در کره به منظور به دام انداختن منبع سوخت، پیش از اتمام ماده حلال بر روی آن حفره ای ایجاد کردند. این حفره می تواند ذرات پلاتین را به دام بیاندازد.

زمانی که این ساختارهای کاسه مانند به همراه قطره ای از پروکسید هیدروژن درون آب قرار می گیرد، پلاتین موجود در کاسه پروکسید هیدروژن را تجزیه می کند و رشته ای از حبابهای اکسیژن آزاد می شود و برای حرکت این نانوساختارها انرژی رانشی ایجاد می کند.

بر اساس گزارش وایرد، با این همه این موتورهای کوچک هنوز برای استفاده و آزمایش آمادگی ندارند زیرا از سرعت بسیار کمی برخوردارند و از سویی دیگر پروکسید هیدروژن برای بیشتر نسوج زیستی ماده ای سمی به شمار می رود.