محققان دانشگاه کالیفرنیا با بررسی مغز افراد افسرده نشان دادند که میان فضاهای مختلف مغز به ویژه آنها که مسئول کنترل و تنظیم خلق و خو هستند حداکثر اتصال وجود دارد.

شایع ترین علائم بالینی افسردگی عبارتند از اضطراب، عدم تمرکز، اختلال حافظه و اختلالات خواب. تاکنون دانشمندان بسیاری مغز را برای کشف فضاهای مسبب علائم افسردگی رصد کرده اند. اما ترکیب علائم مختلف در این بیماری، محققان کالیفرنیایی را برآن داشت تا پیشنهاد دهند علائم چندگانه افسردگی می توانند با عملکرد بد اتصالاتی ارتباط دارد که مناطق مختلف مغز را به هم ربط می دهند.

به این ترتیب، برای اولین کشف کردند افراد افسرده دارای یک مغز بیش فعال هستند که در آن فضاهای مختلف حداکثر اتصال را با هم دارند.

در این تحقیق، محققان اتصالات کاربردی مغز در 121 بزرگسال مبتلا به اختلال افسردگی ماژور (MDD) را بررسی کردند و شدت سیگنالهای الکتریکی (امواج مغزی) برانگیخته از مغز این افراد را به منظور مطالعه درباره شبکه های مغز میان مناطق مختلف اندازه گیری کردند.

این محققان دریافتند که افراد افسرده دارای افزایش شدت امواج مغزی در تمام بسامدهای فعالیت الکتریکی هستند و عملکرد بد در شبکه های مختلف مغز را نشان می دهند.

براساس گزارش مدیکال اکسپرس، به ویژه نتایج این تحقیقات حاکی از آن است که ریتمهای مغزی در برخی از این شبکه ها ترشح سروتونین و سایر مواد شیمیایی مغز را که به کنترل خلق و خو کمک می کنند ترشح می کنند.

محققان آزمایشگاه‌های ملی ساندیا با همکاری دانشگاه نیومکزیکو و مرکز سرطان اندرسون در هوستون موفق به ساخت این چارچوب‌های جدید رابط زیست‌تجزیه پذیر شده‌اند که گامی در مسیر اتصال کامل اعصاب به دستگاه‌های پروتزی محسوب می‌شود.

دانشمندان به الکتروریسی پلیمرهای مایع برای تولید زنجیره‌های پلیمری پرداخته تا یک ساختار بافتی را ایجاد کنند. نانولوله‌های کربنی چند دیواره در این الیاف منجر به ارائه رسانایی الکتریکی می‌شود.

با استفاده از این شیوه این دانشمندان توانستند چارچوب‌هایی با دو نوع پلیمر PBF و PDMS بسازند.

پلیمر PBF برای مهندسی بافت مورد استفاده بوده و تجزیه‌پذیر است، از این رو این چارچوب به محض اتصال از هم متلاشی می‌شود. PDMS نیز نوعی درزگیر زیست سازگار محسوب می‌شود.

این چارچوب به ارائه یک اتصال بین اعصاب موجود با سامانه‌های الکترونیک‌ جدید پرداخته و از سوراخ‌های کافی برای رشد عصب‌های جدید برخوردار است. این اندام عصب‌دار جدید سپس به طور نظری از ویژگی‌های حسی مشابه اندام واقعی برخوردار خواهد شد.

اگرچه این گونه پیوند عضو هنوز تا شکل واقعی آن فاصله زیادی دارد اما آزمایش‌های اخیر بر روی موش‌ها امیدبخش بوده است.

در مدت روزهای 23 و 24 فوریه (4 و 5 اسفند) دانشمندان آژانسهای فضایی اروپا و آمریکا 5 فوران خورشیدی را به ثبت رساندند که از این تعداد 4 فوران تنها در مدت 24 رخ داد.

بررسیها نشان می دهد که ابر "فوران جرم خورشیدی" (CME) که در 24 فوریه 2012 رخ داد در روز 26 فوریه به میدان مغناطیسی زمین رسید.

رصدخانه دینامیک خورشیدی (SDO) از این رشته های  فورانها در دورترین نقطه طول موج ماوراء بنفش تصویربرداری کرد و اتمسفر و پلاسمای خورشیدی را نشان داد.

براساس گزارش اسپیس دیلی، طول رشته اصلی این فورانها حداقل 400 هزار کیلومتر بود. رشته های خورشیدی ماده سردتر، تاریکتر و شناور بالای سطح خورشید هستند.

در حالی که تمامی چشمها مدتها است که متوجه سیارک  آپوفیس است، سیارکی که از 2004 به عنوان یک خطر جدی برای زمین معرفی شده است، خطری جدید با وسعتی برابر 140 متر توجه تمامی بحثهای انجام گرفته در نشست اخیر تیم عملیاتی سازمان ملل متحد درباره اجرام نزدیک به زمین را به خود متمرکز کرده است.

این سیارک با نام AG5 2011 می تواند تا سال 2040 کاملا در مسیر برخورد با زمین قرار بگیرد و در حال حاضر بسیاری از دانشمندان این سوال را مطرح کرده اند که چگونه می توان آن را از مسیر خود منحرف کرد؟

AG5 2011 که در اوایل سال گذشته کشف شده است هنوز برای اخترشناسان مرموز است، زیرا با وجود اینکه ابعاد این سیارک برای اخترشناسان آشکار شده است، اما امکان رصد دقیق این سیارک به واسطه مدار ناهنجاری که دارد امکان پذیر نیست. همین ویژگی پیش بینی اینکه سیارک در مسیر برخورد با زمین قرار دارد یا نه را دشوار ساخته است.

در واقع اخترشناسان در تلاشند پیش از اینکه درباره این سیارک اظهار نظری کنند، دست کم دو مدار کامل آن را مشاهده کنند، با این همه نیاز به این بررسی دقیق گروهی دیگر از اخترشناسان را از شایعه پراکنی و داستان پردازی درباره برخورد سیارک به زمین در سال 2040 باز نداشته است. از جمله این داستانها، برخورد سیارک AG5 2011 با زمین در تاریخ پنجم فوریه 2040 است.

سیارک AG5 2011 از سال 2013 تا 2016 از روی زمین قابل رصد خواهد بود و به این شکل اخترشناسان مجال کافی را برای درک بهتر مدار سیارک و مسیر حرکت آن به دست خواهند آورد. در صورتی که این رصدها احتمال برخورد را به کلی رد نکنند، تا سال 2023 برای منحرف ساختن این سیارک زمان باقی خواهد بود.

این سیارک نیز مانند آپوفیس که شاید در سال 2036 با زمین برخورد کند، دارای فاصله نشانه ای ویژه است، به بیانی دیگر در صورتی که این سیارک در مسیر برخورد با زمین قرار داشته باشد، در سال 2023 از فاصله دو میلیون و 976 هزار کیلومتری از زمین عبور خواهد کرد.

ناسا وسعت این فاصله نشانه سیارک را از نظر استانداردهای نجومی به هیچ وجه بزرگ نمی داند اما این فاصله بزرگتر از فاصله نشانه آپوفیس است. در صورتی که در دوره زمانی 2013 تا 2016 این سیارک از فاصله عنوان شده عبور کند، دانشمندان تنها چند سال زمان برای یافتن راه حلی برای تغییر مدار سیارک و به بیرون راندن آن از مسیر اصلی اش فرصت خواهند داشت.

بر اساس گزارش پاپ ساینس، اجرای چنین ماموریت انحراف از مداری می تواند برای مقابله با آپوفیس که در سال 2029 به فاصله نشانه اش از زمین خواهد رسید، تمرینی خوب به شمار رود.

آپوفیس خطر هشت ساله زمین

شهاب سنگ آپوفیس در سال 2004 توسط رصدخانه "کیت پارک" در آریزونای آمریکا کشف شده است. از آن زمان تاکنون پیش بینی هایی در خصوص فجایع احتمالی برخورد این شهاب سنگ با زمین ارائه شده است به طوریکه پیش بینی های اولیه نشان می داد که در سال 2029 آپوفیس با زمین برخورد خواهد کرد.

اما ارزیابیهای بعدی نشان داد که در 13 آوریل 2029 این شهاب سنگ عظیم از فاصله بسیار نزدیک از زمین (36 هزار و 350 کیلومتری) عبور خواهد کرد (در این فاصله ماهواره های مخابراتی در مدار اطراف استوا می چرخند) و در سال 2036 این شهاب سنگ بار دیگر به زمین رسیده و این بار به این سیاره برخورد خواهد کرد.

هر چند درصد وقوع این احتمالات بسیار پایین (یک به روی 250 هزار) است باوجود این، زمین نمی تواند کاملا دور از خطر باشد چرا که حتی مدارهای حرکت شهاب سنگها نیز می تواند در اثر تاثیرات نیروهای گرانشی سیارات تغییر کنند.

آپوفیس که نام خود را از رب النوع مصر باستان به معنی "ویرانگر" گرفته است، قطری به طول 350 متر دارد و با سرعت حدود 30 کیلومتر بر ثانیه حرکت می کند. اگر این شهاب سنگ به زمین برخورد کند شدت برخورد آن به 870 مگاتن می رسد.

این شدت 65 هزار برابر بزرگتر از بمباران اتمی هیروشیما است.

جو آیوب در دوران بازی فوتبال در لیگ حرفه ای آمریکا بازیکن خوبی بود اما هرگز به مقام قهرمانی نرسید و نتوانست نامش را در تاریخ این ورزش ثبت کند.

او تصمیم گرفت برای ثبت نامش در کتاب رکوردهای گینس راه تازه ای بیابد و روز گذشته در پایگاه هوایی مک کللان در نزدیکی ساکرامنتو به این موفقیت رسید . او موشک کاغذی اش را 69.1 متر پرتاب کرد تا به این ترتیب رکورد قبلی 63 متر را پاک کند و نامش در کتاب رکوردهای گینس ثبت شود . البته این موشک کاغذی با نظارت داوران گینس ساخته شده بود تا وزن و شرایط غیرعادی نداشته باشد.

لینک دانلود فیلم:

http://www.khabaronline.ir/Images/News/AtachFile/10-12-1390/FILE634661137529608679.flv

"دان پتیت"، فضانورد ایستگاه فضایی بین المللی شب گذشته در پروفایل شخصی خود در یک میکروبلاگ عکسی تماشایی گذاشته است.

"دان پتیت" این عکس را درحالی که در اتاقک برج کنترل ایستگاه فضایی بین المللی بود در مقابل یک کره آینه ای از خود گرفته است.

نکته شگفت انگیز این عکس در این است که در منظره پشت سر این فضانورد چشم اندازی از زمین در میان لکه های ابر نمایان است دیده می شود.

"دان پتیت"، مهندس شیمی و فضانورد ناسا در سال 1996 به عنوان نامزد فضانوردی انتخاب شد.

وی نخستین بار در دوره 23 نوامبر 2002 تا 3 می 2003 در ایستگاه فضایی بین المللی اقامت کرد و در 161 روز ماموریت خود دو پیاده روی فضایی را به منظور نصب تجهیزات علمی به بدنه خارجی ایستگاه انجام داد.

این فضانورد آمریکایی برای دومین بار همراه با کپسول سایوز در 21 دسامبر 2011 به ISS بازگشت و به همراه "الگ کونوننکو" و "آندری کویپرز" تا می 2012 در ایستگاه فضایی اقامت خواهد داشت.

با توجه به کمبود فضای سبز در شهر نیویورک و عدم فضای کافی برای احداث بوستان جدید، طراحان به فکر احداث پارک زیرزمینی در این شهر افتادند.

پارک زیرزمینی (Delancy Underground) در زیر خیابانی در منطقه Lower East Side در جنوب شرقی نیویورک احداث خواهد شد.

در زیر این خیابان یک ترمینال قطار برقی قرار دارد و مساحت در نظر گرفته شده برای احداث این پارک زیرزمینی 1.5 هکتار (5500 مترمربع) است.

این ترمینال بیشتر شبیه یک غار مرطوب و تاریک است و برای تبدیل شدن به یک بوستان سرسبز به کارهای زیادی نیاز دارد.

برای جمع آوری و انتقال نور طبیعی خورشید به زیر زمین از کابل های فیبر نوری استفاده می شود و نور توسط یک دیش خورشیدی به زیر زمین تابیده می شود. نمونه اولیه از سیستم خورشیدی ساخته شده و با موفقیت مورد آزمایش قرار گرفته است.

با استفاده از این سیستم، نور مورد نیاز برای فتوسنتز گیاهان، درختان و چمن ها فراهم می‌شود. کابل های فیبر نوری همچنین مانع از ورود اشعه های مضر فرابنفش خورشید به زیر زمین می شوند.

بودجه اولیه برای آغاز ساخت پروژه بوستان زیرزمینی 100 هزار دلار اعلام شده است.