این کشف از نظریه ای که نشان می دهد تمامی قمرهای نزدیک به زحل و مشتری دارای اکسیژن هستند پشتیبانی می کند. محققان می گویند این یافته درصد احتمال کشف مواد مورد نیاز برای تشکیل حیات بر روی این قمر یخی را افزایش خواهد داد.

به گفته "اندرو کوآتز" از محققان دانشگاه کالج لندن قمر دیون از آب مایع برخوردار نیست از این رو نمی تواند از تشکیل حیات پشتیبانی کند، اما این احتمال وجود دارد که دیگر قمرهای زحل از شرایط مناسب تری برای پشتیبانی از حیات برخوردار باشند.

این کشف با استفاده از فضاپیمای کاسینی انجام گرفته است که در حدود دو سال پیش پرواز نزدیکی از کنار دیون انجام داده است.

ابزار موجود بر روی این فضاپیمای بدون سرنشین موفق به ردیابی لایه ای باریک از اکسیژن در اطراف قمر شد، این لایه به اندازه ای باریک است که دانشمندان ترجیح می دهند آن را به جای اتمسفر لایه "اگزوسفر بنامند.

بر اساس گزارش بی بی سی، این گونه به نظر می آید که ذرات باردار ساطع شده از تشعشعات قدرتمند نوار درخشان زحل آب موجود در این قمر را به هیدروژن و اکسیژن تبدیل کرده است.

احتمال وجود آب در قمر انسلادوس، خواهر کیهانی قمر دیون، وجود دارد و دانشمندان احتمال می دهند اقیانوسهایی از آب مایع در زیر سطح یخی این قمر در جریان است. چنین احتمالی در مورد قمر "اروپا"، "کالیستو" و "گانیمد" نیز وجود دارد.

کشف حیات در زمین، شاید بی‌اهمیت جلوه کند؛ اما این رویکرد می‌تواند اکتشاف‌های آینده از حیات در سایر نقاط جهان را ممکن سازد.

این نشانه‌های حیات در حقیقت از طریق درخشش زمین در چهره ماه مشاهده شد که طی آن نور خورشید از زمین به سوی ماه منعکس می‌شود.

طبق این رویکرد تلسکوپ‌ها شاید در آینده بتوانند به دنبال نشانه‌های مشخص مشابه برای تائید وجود حیات در سیارات فراخورشیدی در مدار ستارگان دور بگردند.

در امواج نوری می‌توان نشانه‌های زیستی یا همان ترکیبات خاص اکسیژن، اوزون، متان و دی‌اکسیدکربن را که نشانگر وجود حیات آلی هستند، مشاهده کرد.

این محققان همچنین از یک شیوه فوق حساس شناسایی نشانه‌های زیستی با مشاهده قطبش نور استفاده کردند.

نور یک سیاره فراخورشیدی دور در اثر درخشش ستاره میزبان، تحت‌الشعاع قرار می‌گیرد؛ این در حالیست که نور منعکس شده سیاره، قطبی شده؛ در صورتی که نور ستاره از این خاصیت برخوردار نیست؛ از این رو می‌توان از این شیوه قطبش، برای بررسی نور منعکس شده سیاره استفاده کرد.

این پژوهش که در مجله نیچر منتشر شده، توسط تلسکوپ بسیار بزرگ در کوهی در شیلی انجام شده که قدرتمندترین تلسکوپ نور مرئی جهان بشمار می‌رود.

ستاره‌شناسان از درخشش زمین بر ماه برای شبیه‌سازی مشاهده یک سیاره فراخورشیدی هم‌اندازه زمین استفاده کردند. این اطلاعات به آنها در درک ابری بودن جو زمین، ‌وجود اقیانوسها در سطح آن و امکان رشد گیاهان در سطح این سیاره کمک کرد.

رصدخانه جنوبی اروپا در حال حاضر در حال برنامه ریزی برای جایگزینی تلسکوپ فوق‌العاده بزرگ به جای تلسکوپ کنونی هستند که از یک آینه 40 متری و اپتیک تطبیقی پیشرفته برخوردار خواهد بود. این تلسکوپ از چنان قدرتی برخوردار خواهد بود که می‌توان با آن جو سیارات فراخورشیدی را بررسی کرد.

شرکت "ویرجین" تنها در زمینه ماموریتهای فضایی فعالیت ندارد، این شرکت در موسسه زیرشاخه "ویرجین اوشنیک" قصد دارد اولین زیردریایی سرنشین دار خود را به اعماق اقیانوس آرام و به میان "گودال ماریانا" بفرستد.

این شرکت قصد دارد با ارسال زیردریایی خود رکورد نفوذ به عمیقترین بخشهای دریا که تا به حال انسانها در آن به غواصی پرداخته اند را بشکند. گودال ماریانا عمیقترین نقطه زیر دریا در کل سیاره زمین است.

تا به حال تنها دو انسان توانسته اند در سال 1960 خود را به این گودال برسانند. شدت فشار در این گودال هزار و 100 بار بیشتر از فشار در ارتفاع سطح دریا است، فشاری که می تواند هر زیردریایی را مانند یک قوطی آلومینیومی در هم خرد کند.

بر اساس گزارش پاپ ساینس، همچنین درجه حرارت در این عمق از دریا منجمد کننده است و در این شرایط شرکت ویرجین قصد دارد یک انسان را به تنهایی به این گودال بفرستد تا قابلیت اولین زیردریایی سرنشین دار خود را برای سفر به عمیقترین بخشهای جهان بیازماید.

سیستم شناور ماندن در هوا ایده شرکتی به نام "Air Danshin Systems" است که در سال 2005 و پس از وقوع زمین لرزه توهوکو تاسیس شده است.

این سیستم متشکل از شبکه ای از حسگرها، کمپرسور هوا و زیربنای ثانویه و مصنوعی در زیر کف خانه و بر روی سطح زمین است. شبکه حسگر در شرایطی که زمین حالتی ناپایدار داشته باشد آن را تشخیص داده و سیستم کمپرسور هوا در کمتر از نیم ثانیه فعال می شود تا فضای میان ساختمان و زمین را پر کند. این سیستم می تواند ساختمان را در حدود سه سانتیمتر از زمین بلند کند.

در این شرایط زمانی که زمین به شدت در حال تکان خوردن است، خانه ثابت باقی می ماند، درست مانند اینکه بر روی تشکی از هوا قرار گرفته است. در حال حاضر در حدود 88 خانه در ژاپن به این سیستم کیسه هوا مجهز شده اند.

بر اساس گزارش پاپ ساینس، نکته غیر عملی این سیستم این است که امکان نصب آن بر روی خانه هایی که ساخته شده اند وجود ندارد یا دست کم نصب این سیستم بر روی خانه های ساخته شده کاری بسیار دشوار است.

محققان آزمایشگاه‌های ملی ساندیا با همکاری دانشگاه نیومکزیکو و مرکز سرطان اندرسون در هوستون موفق به ساخت این چارچوب‌های جدید رابط زیست‌تجزیه پذیر شده‌اند که گامی در مسیر اتصال کامل اعصاب به دستگاه‌های پروتزی محسوب می‌شود.

دانشمندان به الکتروریسی پلیمرهای مایع برای تولید زنجیره‌های پلیمری پرداخته تا یک ساختار بافتی را ایجاد کنند. نانولوله‌های کربنی چند دیواره در این الیاف منجر به ارائه رسانایی الکتریکی می‌شود.

با استفاده از این شیوه این دانشمندان توانستند چارچوب‌هایی با دو نوع پلیمر PBF و PDMS بسازند.

پلیمر PBF برای مهندسی بافت مورد استفاده بوده و تجزیه‌پذیر است، از این رو این چارچوب به محض اتصال از هم متلاشی می‌شود. PDMS نیز نوعی درزگیر زیست سازگار محسوب می‌شود.

این چارچوب به ارائه یک اتصال بین اعصاب موجود با سامانه‌های الکترونیک‌ جدید پرداخته و از سوراخ‌های کافی برای رشد عصب‌های جدید برخوردار است. این اندام عصب‌دار جدید سپس به طور نظری از ویژگی‌های حسی مشابه اندام واقعی برخوردار خواهد شد.

اگرچه این گونه پیوند عضو هنوز تا شکل واقعی آن فاصله زیادی دارد اما آزمایش‌های اخیر بر روی موش‌ها امیدبخش بوده است.

در مدت روزهای 23 و 24 فوریه (4 و 5 اسفند) دانشمندان آژانسهای فضایی اروپا و آمریکا 5 فوران خورشیدی را به ثبت رساندند که از این تعداد 4 فوران تنها در مدت 24 رخ داد.

بررسیها نشان می دهد که ابر "فوران جرم خورشیدی" (CME) که در 24 فوریه 2012 رخ داد در روز 26 فوریه به میدان مغناطیسی زمین رسید.

رصدخانه دینامیک خورشیدی (SDO) از این رشته های  فورانها در دورترین نقطه طول موج ماوراء بنفش تصویربرداری کرد و اتمسفر و پلاسمای خورشیدی را نشان داد.

براساس گزارش اسپیس دیلی، طول رشته اصلی این فورانها حداقل 400 هزار کیلومتر بود. رشته های خورشیدی ماده سردتر، تاریکتر و شناور بالای سطح خورشید هستند.

در حالی که تمامی چشمها مدتها است که متوجه سیارک  آپوفیس است، سیارکی که از 2004 به عنوان یک خطر جدی برای زمین معرفی شده است، خطری جدید با وسعتی برابر 140 متر توجه تمامی بحثهای انجام گرفته در نشست اخیر تیم عملیاتی سازمان ملل متحد درباره اجرام نزدیک به زمین را به خود متمرکز کرده است.

این سیارک با نام AG5 2011 می تواند تا سال 2040 کاملا در مسیر برخورد با زمین قرار بگیرد و در حال حاضر بسیاری از دانشمندان این سوال را مطرح کرده اند که چگونه می توان آن را از مسیر خود منحرف کرد؟

AG5 2011 که در اوایل سال گذشته کشف شده است هنوز برای اخترشناسان مرموز است، زیرا با وجود اینکه ابعاد این سیارک برای اخترشناسان آشکار شده است، اما امکان رصد دقیق این سیارک به واسطه مدار ناهنجاری که دارد امکان پذیر نیست. همین ویژگی پیش بینی اینکه سیارک در مسیر برخورد با زمین قرار دارد یا نه را دشوار ساخته است.

در واقع اخترشناسان در تلاشند پیش از اینکه درباره این سیارک اظهار نظری کنند، دست کم دو مدار کامل آن را مشاهده کنند، با این همه نیاز به این بررسی دقیق گروهی دیگر از اخترشناسان را از شایعه پراکنی و داستان پردازی درباره برخورد سیارک به زمین در سال 2040 باز نداشته است. از جمله این داستانها، برخورد سیارک AG5 2011 با زمین در تاریخ پنجم فوریه 2040 است.

سیارک AG5 2011 از سال 2013 تا 2016 از روی زمین قابل رصد خواهد بود و به این شکل اخترشناسان مجال کافی را برای درک بهتر مدار سیارک و مسیر حرکت آن به دست خواهند آورد. در صورتی که این رصدها احتمال برخورد را به کلی رد نکنند، تا سال 2023 برای منحرف ساختن این سیارک زمان باقی خواهد بود.

این سیارک نیز مانند آپوفیس که شاید در سال 2036 با زمین برخورد کند، دارای فاصله نشانه ای ویژه است، به بیانی دیگر در صورتی که این سیارک در مسیر برخورد با زمین قرار داشته باشد، در سال 2023 از فاصله دو میلیون و 976 هزار کیلومتری از زمین عبور خواهد کرد.

ناسا وسعت این فاصله نشانه سیارک را از نظر استانداردهای نجومی به هیچ وجه بزرگ نمی داند اما این فاصله بزرگتر از فاصله نشانه آپوفیس است. در صورتی که در دوره زمانی 2013 تا 2016 این سیارک از فاصله عنوان شده عبور کند، دانشمندان تنها چند سال زمان برای یافتن راه حلی برای تغییر مدار سیارک و به بیرون راندن آن از مسیر اصلی اش فرصت خواهند داشت.

بر اساس گزارش پاپ ساینس، اجرای چنین ماموریت انحراف از مداری می تواند برای مقابله با آپوفیس که در سال 2029 به فاصله نشانه اش از زمین خواهد رسید، تمرینی خوب به شمار رود.

آپوفیس خطر هشت ساله زمین

شهاب سنگ آپوفیس در سال 2004 توسط رصدخانه "کیت پارک" در آریزونای آمریکا کشف شده است. از آن زمان تاکنون پیش بینی هایی در خصوص فجایع احتمالی برخورد این شهاب سنگ با زمین ارائه شده است به طوریکه پیش بینی های اولیه نشان می داد که در سال 2029 آپوفیس با زمین برخورد خواهد کرد.

اما ارزیابیهای بعدی نشان داد که در 13 آوریل 2029 این شهاب سنگ عظیم از فاصله بسیار نزدیک از زمین (36 هزار و 350 کیلومتری) عبور خواهد کرد (در این فاصله ماهواره های مخابراتی در مدار اطراف استوا می چرخند) و در سال 2036 این شهاب سنگ بار دیگر به زمین رسیده و این بار به این سیاره برخورد خواهد کرد.

هر چند درصد وقوع این احتمالات بسیار پایین (یک به روی 250 هزار) است باوجود این، زمین نمی تواند کاملا دور از خطر باشد چرا که حتی مدارهای حرکت شهاب سنگها نیز می تواند در اثر تاثیرات نیروهای گرانشی سیارات تغییر کنند.

آپوفیس که نام خود را از رب النوع مصر باستان به معنی "ویرانگر" گرفته است، قطری به طول 350 متر دارد و با سرعت حدود 30 کیلومتر بر ثانیه حرکت می کند. اگر این شهاب سنگ به زمین برخورد کند شدت برخورد آن به 870 مگاتن می رسد.

این شدت 65 هزار برابر بزرگتر از بمباران اتمی هیروشیما است.